Xifaxan (rifaximina) to antybiotyk który jest używany przez medycynę konwencjonalną w przypadku takich schorzeń jelit jak IBD, IBS, choroba Leśniowskiego-Crohna czy też w przypadku marskości wątroby, encefalopati wątrobowej oraz w SIBO(przerost patogennych bakterii w jelicie cienkim).
Postanowiłem przerobić wszystkie dostępne materiały medyczne i badania na temat tego antybiotyku w celu doinformowania osób – które o nim słyszały, nie próbowały – zastanawiają się nad nim…i też dla tych po prostu ciekawskich. Podsumowania zawsze powinny być na końcu ale już teraz mogę powiedzieć, że Xifaxan jest to antybiotyk którego naturalnie nie polecę (jak żadnego innego antybiotyku) jednak jest to jedyny antybiotyk który byłbym skłonny przyjąć w razie nie poradzenia sobie z danym problemem środkami naturalnymi. 1)ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/26162610
Jest antybiotykiem leczniczym w przypadku encefalopati wątrobowej(zatem można założyć, że nie wykazuje żadnych właściwości hepatoksycznych). W badaniu przeprowadzono testy na kilkuset osobach(387), którzy zażywały xifaksan przez 24 miesiace!!(codziennie 2x 550mg). 2)ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/243654493)ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25038208
Podsumowanie:
Xifaksan rozwala bakterie, które wytwarzają amoniak zatruwający nasz organizm(zwłaszcza wątrobę czy mózg jeśli bariera krew-mózg jest nieszczelna) w tym h.pylori, clostridię, klebsielle, gronkowca, enterobacter czy paciorkowca jak i e.coli, wspiera detoks wątroby, promuje wzrost dobrych bakterii w tym też tych, które wytwarzają maślan, polepsza wchłanianie witaminy D3, znieweluje stany zapalne w jelicie. Należy pamiętać, aby podczas kuracji tym antybiotykiem należy wspomóc jakimś preparatem przepływ żółci, przydałoby się coś dodatkowo na wątrobę w celu jej wsparcia przed endotoksynami wybijanych bakterii (liv52, ostropest plamisty) oraz najważniejsze – kontrola neutrofilów które mogą zostać obniżone. Uważałbym w przypadku osób, w których jest podejrzenie boreliozy – samo otwarcie cyst przy obniżonym układzie odpornościowym niczego groźnego nie powinno wywołać – jednak późniejsze zastosowanie czegokolwiek bakteriobójczego (na bakterie gram ujemne) może wywołać nie pożądane reakcje w tym też reakcje Herxaimera(wytworzenie się endotoksyn z zabitych bakterii i tym samym obciążenie danego układu/tkanek w organizmie powodująć różne nie ciekawe lecz tymczasowe problemy zdrowotne).38)pl.wikipedia.org/wiki/Reakcja_Jarischa-Herxheimera Jeśli miałbym możliwość i byłaby taka konieczność zastosowałbym ten antybiotyk przez 30dni w dawce 800mg/dzień (10 czy 14dni to tylko zbędne ryzyko antybiotykooporności bakterii przy nawrocie rozrostu i próbie kolejnego podejścia z tym antybiotykiem).
Post wydał Ci się wartościowy?a może po prostu mnie lubisz ;)?podziel się nim na Facebooku i go udostępnij!
Polub tego bloga na FB https://www.facebook.com/zdrowiebeztajemnic
Literatura
⇧1 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/26162610 |
---|---|
⇧2 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24365449 |
⇧3 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25038208 |
⇧4 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25352391 |
⇧5 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/26201713 |
⇧6 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21948965 |
⇧7 | ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3437447/ |
⇧8 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23095030 |
⇧9 | pl.wikipedia.org/wiki/Neutropenia |
⇧10 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22441789 |
⇧11 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20558844 |
⇧12 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/27242527 |
⇧13 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23066911 |
⇧14 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24969283 |
⇧15 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/26043290 |
⇧16 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22563196 |
⇧17 | ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC4030608/ |
⇧18 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/27027301 |
⇧19 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24161699 |
⇧20 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25244596 |
⇧21 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24486481 |
⇧22 | en.wikipedia.org/wiki/Pregnane_X_receptor |
⇧23 | dmd.aspetjournals.org/content/35/9/1687.full |
⇧24 | ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC2593625/ |
⇧25 | ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC4979430/ |
⇧26 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/26618923 |
⇧27 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25319626 |
⇧28 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24461710 |
⇧29 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25835116 |
⇧30 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/26618921 |
⇧31 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/26474237 |
⇧32 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/16611272 |
⇧33 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23170149 |
⇧34 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23273888 |
⇧35 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20547807 |
⇧36 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/27375253 |
⇧37 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/?term=lyme+rifaximin |
⇧38 | pl.wikipedia.org/wiki/Reakcja_Jarischa-Herxheimera |
O genie MDR1 i P-glikoproteinie pisałem już wcześniej (tutaj), jednak był to tekst dotyczący substancji używanych w medycynie konwencjonalnej. Wiedziałem o pojedynczych ziołach czy też suplementach naturalnego pochodzenia, które także blokowały lub zwiększały poziomy tej proteiny jednak nie zdawałem sobie sprawy, że jest tego aż tak dużo i to w b.popularnych produktach. W zależności co chcemy uzyskać można to białko bardzo dobrze wykorzystać w postaci bardzo dobrej penetracji mózgu(przypomnę tylko ze dzięki zablokowaniu wytwarzania p-glikoproteiny substancje takie jak antybiotyki czy zioła mogą przenikać barierę krew mózg). P-glikoproteina (i jej blokowanie) jest wykorzystywana w przypadku nowotworów zwłaszcza mózgu w celu penetracji tych rejonów przez chemioterapeutyki – powoduje to neurotoksyczność także kuracja taka nie może trwać za długo. Tak samo można wykorzystać zioła. Problem pojawia się kiedy ktoś zażywa antybiotyki i np. bierze przez przypadek, że tak powiem substancje z listy poniżej, które blokują powstawanie tego białka – dochodzi wtedy do neurotoksyczności w układzie nerwowym co może mieć sporo negatywnych skutków na organizm często mylone z reakcją herxeimera. Z kolei podwyższenie aktywności p-glikoproteiny (znajduje się ona także w jelitach) może przynieść wymierne korzyści w postaci zwiększonej tolerancji antybiotyków przez jelita i jednocześnie działaniu ich na resztę organizmu nie przekraczając tym samym bariery krew mózg przez substancje toksyczne.
Lista naturalnych ziół/owoców/warzyw/przypraw i substancji które hamują P-glikoproteinę:
– Ginkgo biloba – zawiera flawonoidy jak kwercytyna która jest znana z tego, że hamuje P-glikoproteinę
– Jemioła (mistletoe)
– k2 natto
– Pieczarka(agaricus)
– Czosnek – w jednych badaniach zwiększa w innych zmniejsza poziomy P-Gp – tutaj poprostu zachowałbym ostrożność
– Sok jak i sam owoc grejfruta
– Sok pomarańczowy oraz jabłkowy
– Rozmaryn
– Resveratrol
– Kurkumina
– Kwercytyna
– Polifenole z zielonej herbaty zwłaszcza EGCG
– Piperyna(zawarta w czarnym pieprzu)
– Pycnogel
– Ostropest plamisty (Milk thistle)
– Pomocnik baldaszkowy (Pipsissewa)
– Amerykański ciemiernik (American hellebore)
– Panax ginseng (żen szeń)
– Stephania tendrata
– Capsorubin and Capsanthin(substancje zawarte w czerwonych papryczkach chilli)
– Tarczyca bajkalska
– mącznica lekarska
– cytryniec chiński
Co podwyższa poziomy P-glikoproteiny
– Genisteina i diadzein(prawdopodobnie zwiększa)
– Dziurawiec zwyczajny (St.John’s wart)
– Lukrecja
– Imbir
– berberyna
– czarnuszka
Post wydał Ci się wartościowy?a może po prostu mnie lubisz ;)?podziel się nim na Facebooku i go udostępnij!
Polub tego bloga na FB https://www.facebook.com/zdrowiebeztajemnic
tandfonline.com/doi/abs/10.1080/00498250801986969?journalCode=ixen20#.V34by-w58rg
Herbs & Natural Supplements: An Evidence-based Guide
Autorzy Lesley Braun,Marc Cohen
Complementary and Alternative Therapies for Epilepsy
Autorzy Orrin Devinsky, MD,Steven V. Pacia, MD,Steven C. Shachter, MD
cgp.iiarjournals.org/content/7/4/191.full#F1
fda.gov/Drugs/DevelopmentApprovalProcess/DevelopmentResources/DrugInteractionsLabeling/ucm093664.htm#potency
hindawi.com/journals/ecam/2015/736431/
ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/18331390?dopt=AbstractPlus
ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/19401473?dopt=AbstractPlus
scopus.com/record/display.uri?eid=2-s2.0-0035735338&origin=inward&txGid=0
ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/16983620?dopt=AbstractPlus
scopus.com/scopus/inward/record.url?eid=2-s2.0-83655180989&partnerID=K84CvKBR&rel=3.0.0&md5=6e2cbbc8307faf5ae3625f53514f5cbb
pubpdf.com/pub/22980806/Liquorice-reduced-cyclosporine-bioavailability-by-activating-P-glycoprotein-and-CYP-3A
ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/15649425?dopt=AbstractPlus
ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/12130727?dopt=AbstractPlus
scopus.com/scopus/inward/record.url?eid=2-s2.0-0032828093&partnerID=K84CvKBR&rel=3.0.0&md5=b0cdde9c96f1bc26c487297718efe41b
ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23421517?dopt=AbstractPlus
ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/17050652?dopt=AbstractPlus
scopus.com/scopus/inward/record.url?eid=2-s2.0-42949124575&partnerID=K84CvKBR&rel=3.0.0&md5=35b55da720ba88d8939a8aa3a2d1cecb
ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/16454745
ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20645919