Jest to konferencja lekarzy zrzeszonych w stowarzyszeniu ILADS – leczących boreliozę i koinfekcję przeważnie antybiotykami w dużych dawkach i w długim okresie czasu. Większość z nich dodaje do takiego leczenia zioła,suplementy i inne techniki w celu pomocy pacjentowi. Jest to skrót z konferencji z 2015 roku (która odbyła się w Fort Lauderdale – Floryda) tj.zapiski od Scotta z betterhealthguy – człowieka który przez wiele lat męczył się z boreliozą i koinfekcjami najróżniejszymi sposobami naturalnymi(i też antybiotykami) – obecnie jest zaleczony mimo to jest cały czas bardzo aktywny w świecie infekcji i różnych chorób typu np.autyzm. Jest to część czwarta.
dr.Robert Mozayeni „Doświadczenie kliniczne w przypadku infekcji Bartonella: Diagnoza, leczenie i prognozy”
– Bartonella to choroba małych naczyń krwi
– Wszystkie zwierzęta i insekty mogą ją przenosić
– Symptomy pochodzą ze stanu zapalnego śródbłonka, stanu zapalnegomałych naczyń krwionośnych i problemów z kolagenem
– Bartonelle wykrywa się także w krwii komarów ale nie dowiedziono jeszcze czy mogą ją przenosić czy nie
– Zarażenie może nastąpić poprzez transfuzję krwi, transplantację organów, ślinę, ugryzienia zwierzęcia lub insektu czy też poprzez zadrapanie przez zwierzę
– Rezerwuarem tej bakterii jest praktycznie każde zwierzę
– Nie zauważył wysokiego ryzyka uszkodzenia naczyń wieńcowych ale teoretycznie jest takie ryzyko
– Infekcja prowadzi do stanu zapalnego, który powoduje, że odkłada się fibryna jak i formułuje się biofilm co prowadzi do zaburzeń przepływu krwii i nasila symptomy.
– Każdy objaw neuropsychiatryczny może być związany z Barotnellą – nadpobudliwość, zaburzenia kognitywne, zaburzenia pamięci, zaburzenia przetwarzania danych i wykonywania czynności,
– Symptomami mogą być dysautonomia, POTS, niski puls, fascykulacje, drgawki, bół mięśniowy, ból stawowy, bóle głowy, zmęczenie i obniżona wydajność
– W jednym badaniu z 296 pacjentami, 205 to były kobiety z chorobą małych naczyń krwionośnych, 41% miało pozytywny wynik testu PCR na bartonelle z czego 33% miało
pozytywny test na Bartonellę w PCR, 50% miało zaburzenia psychiatryczne, 85% zaburzenia neurologiczne
– Transmisja infekcji w czasie ciąży jest możliwa i jest do powstrzymania. Ma doświadczenie w przypadku 6 ciąży kobiet leczonych na tą infekcję. Pobrano krew z pępowiny 5 noworodków – wynik negatywny. Dzieci czują się dobrze mimo że nie zostały im zrobione później testy na obecność infekcji.
– Dysfunkcje układu endokrynologicznego są popularne – nadnercza i tarczyca. Pacjenci notują poprawę przy wsparciu tarczycy jednak nie chodzi tutaj o jedynie wsparcie hormonu T4 gdyż T4 zamienia się często w rT3 u tych pacjentów. Jeśli następuje zmęczenie w przypadku podania T3 nie zrobiłeś wystarczająco dużo aby wesprzeć nadnercza.
– Jeśli nie unormowałeś nadnerczy i tarczycy nie możesz używać Rifampiny oraz Mycobutinu. Największym błedem jaki ludzie popełniają biorąc rimfapoine(PD: rifa) to brak wsparcia nadnerczy i wpływ tego antybiotyku na ścieżkę cytochromu (PD: chodzi zapewne o cytochrom p450)
– Może wystąpić opóźniona neutropenia podczas leczenia. Nie widział podwyższonych chronicznie prób wątrobowych ani neutropeni u ludzi na antybiotykoterapii, która była kontynuuowana
– Niektórzy mogą odczuwać głęboki ból tkankowy 1-2 tygodnie po rozpoczęciu leczenia
– Używa Klarytromycyny a następnie dodaje rifampinę; czasami zmienia je na Mycobutin/Rifabutin
– Leki wewnątrzkomórkowe są niezbędne – Bicillin może wepchnąć Bartonelle do erytrocytów
– Leczenie trwa generalnie około 6 miesięcy
– Nie uważa aby wersje dożylne antybiotyków były potrzebne. Linie PICC lub podobne wewnętrzne urządzenia mogą służyć jako rezerwuar wzrostu bakterii. Znaleziono na nich biofilmy wraz z bartonellą.
– Potrzeba leków, które są bakteriobójcze a nie tylko bakteriostatyczne, gentamycyna jest bakteriobójcza ale nie przenika do komórek czyli tam gdzie powinna
– Antybiotykoterapia może spowodować niedomagania nadnerczy – bardzo popularny problem w przypadku podawania rifampin(PD:popularna 'rifa’)
– Badania laboratoryjne które mogą wyjść zaburzone to średnio podniesione próby wątrobowe, spadek leukocytów, podniesione C4a(wyższe w przypadku aktywnej infekcji bartonellą), umiarkowane lub normalne hsCRP
– Niespecyficzna aktywacja IgM w przypadku testu Western Blot na Boreliozę może być widoczna.
– Widział pozytywne wyniki PCR na Bartonelle z cyst piersi kobiet
– Pracują nad zwiększeniem liczby dni hodowania kultury bakterii w testach jednak nie jest to jeszcze dostępne
– Bartonella może powodować fałszywie dodatnie IgM na Boreliozę w teście Western Blot (PD: dość ciekawe bo sam jestem takim przypadkiem i zdecydowanie przeważały u mnie symtpomy bartonelli pomimo dodatnich 2 różnych testów na Borelię)
– Antybiotyki z grupy chinolonów nie powinny być używane ze względu na ryzyko zerwania ściegien. Mogą one również skracać długości telomerów teoretycznie skracając długość życia. Ciprofloksacyna może przyczynić się do aktywacji Clostridii Difficile. Używa Perque DigestGuard i nidy nie widział przypadku C.Difficile u osób używających tego probiotyków – stosować 2x przed lunchem oraz przed snem
– Bartonella infekuje szpik kostny i komórki macierzyste szpiku kostnego
– Bactrim hamuje kwas foliowy i może działać negatywnie na proces metylacji – należy także zwrócić uwagę na osoby które nie tolerują siarki
– W niektórych przypadkach używa małych dawek hydrokortyzonu – 20mg dziennie co jest równe naturalnym poziomom dziennej produkcji w organizmie
– Przy problemach neurologicznych leczy bartonelle i pierwotniaki
– Powinno skupić się na mikrokrążeniu i medycynie funkcjonalnej
– Reakcje herx w przypadku brania rifampiny następują po około tygodniu
– Iwermektyna może pomóc w przypadku Bartonelli, Brucelli i przy pierwotniakach
– Korzysta z panelu ISAC u niektórych osób w celu sprawdzenia koagulacji krwii
– Lumbrokinaza, małą dawka aspiryny, wysokie dawki witaminy C mogą pomóc w przypadku hiperkoagulacji
– Bartonella może być przyczyną zawału
– Bartonella uszkadza kolagen i może prowadzić do przedwczesnego stażenia się i obwisłej skóry. Może mieć wpływ na skrócenie życia.
dr.Ray Stricker „Borelioza – podsumowanie roku”
– Borelioza jest 6x bardziej popularna niż HIV i 20x bardziej popularna niż zapalenie wątroby typu C
– Choroba morgellonów została wykryta u 6 osób z boreliozą w Australii
– Transfer krętka boreliozy może nastąpić w mniej niż 16godzin
– Znaleziono 237 genów bakteryjnych u kleszczy w 1 badaniu (nie uwzględniając wirusów, grzybów i innych organizmów)
– Ptaki odgrywają ważną rolę w przemieszczaniu się Boreliozy
– Testowano kombinacje różnych antybiotyków w przypadku formy persisters Boreli – żadna kombinacja sobie z nimi nie poradziła
– Choroba Morgellonów jest związana z infekcją krętka Boreliozy
farmaceuta Stephen Croucher
– Odkleszczówki zaczynają być problemem w Chinach
– Jest ok. 275-300 tyś nowych przypadków infekcji rocznie w USA z czego tylko 30tyś jest zgłaszanych do CDC
– Leki na receptę mogą być reklamowe w TV tylko w USA, Nowej Zelandii oraz Kanadzie – nigdzie indziej
dr.Steve Phillpis „Pobudzenie autofagii – potencjalne lekarstwo czy przekleństwo?”
– Autofagia to mechanizm komórkowego oczyszczania w celu pozbycia się śmieci z komórki
– Pomaga w przypadku redukcji formowania się tkanek nowotworowych, ale może i również pomóc rakowi jak już się rozwinął
– Pomaga w kontroli wewnątrzkomórkowych infekcji takich jak Bartonella, Brucella, Coxiella.
– Rapamycin i Sirolimus to makrolidy, które są immunosupresantami
– Rapamycin hamuje mTOR1 i mTOR2.
– Stymulując mTOR redukujesz autofagię
– Ścieżka sygnałowa mTOR zaangażowana jest w procesy stażenia się organizmu i neurodegeneracji
– Rapamycin zapobiega szkodliwemu działaniu sacharozy w mózgu
– mTOR to główna ścieżka w przypadku stażenia się, otyłości, raka i chorób autoimmunologicznych
– Rapamycina jest użyteczna w przypadku nowotworów
– Innymi substancjami, które aktywują autofagię są witamina D3, metformina, tetracykliny, kurkumina, EGCG, głódówka/restrykcja kaloryczna, trehaloza, carbamazepine, kwas walproinowy
– Opowiedział o chronicznych infekcjach centralnego układu nerwowego, stanach zapalnych, insulinie i demecji. Chroniczne infekcje i stany zapalne prowadzą do akumulacji nieprawidłowych białek.
– Alzheimer to problem z amyloidem, Parkinson z a-synucleiną. TDP-43 znajdowane jest u osób ze stwardnieniem zanikowym bocznym i FTLD(Otępienie frontowo-czołowe)
– Parkinson został udokumentowany jako choroba mająca związek z Brucellą, Bartonellą i Boreliozą. Stany zapalne związane są z SLA.
– Jeśli masz któreś z wymienionych powyżej białek co można zrobić w tym przypadku?Autofagia to słowo klucz
– W alzheimerze carbamazepine spowodowała poprawę i redukcję amyloidu beta. Jest to lek który nie ma związku z mTOR a mimo to pobudza autofagię
– Trehaloza(kolejny związek nie zależny od mTOR a pobudzający autofagię) także robi to samo co wyżej. Witamina D3 usuwa amyloid (u myszy)
– Dr. Phillips wysnuł teorię, że liposomalna trehaloza może mieć funkcje terapeutyczne
– Lit wykazuje poprawę u osób z SLA z mutacją SOD jak i z TDP-43
– mTOR jest kluczowe w przypadku wielu zaburzeń związanych z wiekiem
– zahamowanie mTOR może zatrzymać lub spowolnić stażenie się
– Plaquenil hamuje autofagię. Makrolidy i rifampin także mogą to robić
Różne pytania i odpowiedzi z których płyną następujące twierdzenia i wnioski
– Wysokie CD57 to może być inna infekcja niż infekcja Boreliozą. U 5 pacjentów Dr.Phillipsa z wysokim CD57, poziom tych komórek unormalizował się podczas leczenia.
– Niski poziom CD57 to może być infekcja odkleszczowa.
– Dr. Mozayeni wspomniał, że przeważnie kiedy jest obecna mykoplazma to jest też obecna bartonella
– Symptomy Bartonelli to między innymi problemy neurowaskularne oraz zaburzenia kognitywne
– C4a to nie specyficzny marker stanu zapalnego
– Biopsja skóry może być najlepszą metodą do sprawdzenia infekcji Bartonella. Zwiększają czas potrzebny do wychodowania bakterii na szkiełku laboratoryjnym z 8 na 21dni
– Rozstępy stają się z czasem mniej widoczne jednak kolagen został uszkodzony i może się to już nigdy w pełni nie zagoić
– Dr. Stricker wspomniał, że w czasie ciąży podaje amoksycylinę i nie miał jeszcze problemów z transferem boreliozy do płodu
– Jeśli ktoś ma pozytywny test nanotrap nie powinien zachodzić w ciążę i powinien wejść na środki przeciwbakteryjne
– Maślan sodu może być pomocny na mikrobiom
– C4a rośnie podczas reakcji herxheimera
– Dr.Demio wspomniał o użyciu protokołu Gupta w celu wsparcia symptomów autyzmu i OCD.
– Dr.Philips wspomniał o radioczęstotliwościach i leczeniu nimi w celu dotarcia do mikrobów w biofilmie. Ludzie którzy mieli częściową poprawę na antybiotykach dobrze znosili leczenie radioczęstotliwościami. Nie znane są efekty uboczne takiego leczenia
– Dr.Stricker wspomniał, że są częstotliwości które rozsadzają spirochety ale są też i takie, które uszkadzają normalne komórki
– Dr.Mozayeni miał jeden przypadek Bartonelli z roztoczy. Alergeny w pyle mogą przenosić bartonellę
– U tych, którzy leczą Bartonellę i nie tolerują Biaxinu lub Zithromax, Klindamycyna z doksycykliną mogą być pomocne. Doksycyklina nie działa za dobrze sama w sobie dlatego Dr.Mozayeni nie lubi doksycykliny
– Na biofilm bizmut i srebro mogą być pomocne. Lumbrokinaza, Serrapeptaza, NAC i dożylny glutation. Niektórzy używają lumbrokinazę z rana i serrapeptazę wieczorem.
– Dr.Demio wspomniał, że wirus coxsackie może mutować. Cynk i selen mogą pomóc w redukcji mutacji. czarny bez, ekstrakt z liścia oliwnego, Uva Ursi, ekstrakt z pestek grejfruta i kwas kaprylowy mogą pomóc – przeważnie używa 3 produktów.
– Spowodowanie, aby dzieci z autyzmem zaczeły mówić to nadal problem. Musisz znaleźć u nich rozwiązanie tego problemu – układ pokarmowy, układ immunologiczny, hormonalny etc. Metylacja – jeśli metylowana b12 i 5MTHF w normalnych dawkach to za dużo, użyj mniejszych. DMG możę pomóc z mową. Przepływ krwi do części przedniej mózgu jest słaby. Komora hiperbaryczna, Sekretyna, terapie oksydacyjne mogą pomóc. Środki na rozszerzenie naczyń krwionośnym, germanium, lumbrokinase i witamina E także.
– Nanotrap wykazał 41% pozytywnych wyników w grupie osób, które mogą mieć boreliozę
– Ricketsia w Kaliforni jest podobna do europejskiej
– Dr.Stricket wspomniał, że lepiej unikać szczepionki na grype ze względu na reakcje po niej.
– Sytuacja w Norwegii z Boreliozą jest gorsza niż w USA – 20% populacji ma test pozytywny
Post wydał Ci się wartościowy?a może po prostu mnie lubisz ;)?podziel się nim na Facebooku i go udostępnij!
Polub tego bloga na FB, gdzie znajdziesz też dodatkowe newsy, których tutaj nie publikuje https://www.facebook.com/zdrowiebeztajemnic
Obserwuj mnie na instagramie www.instagram.com/premyslaw84
Głosuj i wybieraj kolejne tematy – prawa strona bloga – zakładka „Ankieta”
Kwas walproinowy czy też Depakina (lek zawierający tą substancję) to substancja/lek na padaczke i chorobe dwubiegunową i jest to temat na dzisiaj z którym zajmowałem się przez ostatnie 100 roboczogodzin. Jest to o tyle istotny i dla mnie ważny temat iż wg.badań kobiety zażywające Depakine czy kwas walproinowy kompletnie nie zdają sobie sprawy co biorą. Już nawet nie mowie o tych, które nie planują dzieci …ale są też takie które są zdecydowane na dziecko i w czasie ciąży będą stosować ten pseudo-lek. Z jednego z raportów w brytyjskim magazynie medycznym zostało ankietowanych prawie 3000 kobiet z padaczką i 20% nawet nie wiedziało o skutkach ubocznych Depakiny czy innego leku zawierającego kwas walproinowy. Uwierz mi, że ta liczba jest mocno zaniżona gdyż wiele osób nie lubi przyznawać się do nie wiedzy i własnej głupoty(bo nie sprawdzenie skutków ubocznych w przypadku tego leku to niestety mocno nie rozważne posunięcie). Ponadto kolejne 27% nawet nie usłyszało nic o skutkach ubocznych od swoich lekarzy(tu tak samo obstawiam że procent jest zaniżony gdyż kto chodząc przez dłuższy okres czasu przyzna się, że popełnił błąd i odwiedzał lekarza, który zachwala leki a nie mówi nic o skutkach ubocznych?). Zatem jest to minimum 47% kobiet żyjących w niewiedzy a moim zdaniem będzie to nawet i z 70-80% co jest wręcz przerażające. 1)http://search.proquest.com/openview/b19103c764e4339917060ee2444201f2/1.pdf?pq-origsite=gscholar&cbl=2043523 .Poniżej przedstawię zatem absolutnie wszystkie możliwe skutki uboczne kwasu walproinowego i leku Depakina (i innych temu podobnych, słowo klucz to kwas walproinowy/walproinian). Oczywiście są też jakieś tam pozytywne skutki, o których też wspomnę. Na ten artykuł poświęciłem gigantyczną ilość roboczogodzin także dziękuje z góry za jego rozpowszechnianie i udostępnianie na facebooku. PS: niektóre badania zaprzeczają innym – w tym przypadku słowo klucz to dawka – mała dawka może wywołać przeciwstawną reakcję do wysokiej – jej ustalenie jest tak naprawdę kluczowe jednak w przypadku tego leku – skutki uboczne są chyba nie warte jego testowania…
Post wydał Ci się wartościowy?a może po prostu mnie lubisz ;)?podziel się nim na Facebooku i go udostępnij!
Polub tego bloga na FB, gdzie znajdziesz też dodatkowe newsy, których tutaj nie publikuje https://www.facebook.com/zdrowiebeztajemnic
Obserwuj mnie na instagramie www.instagram.com/premyslaw84
Głosuj i wybieraj kolejne tematy – prawa strona bloga – zakładka „Ankieta”
Literatura
⇧1 | http://search.proquest.com/openview/b19103c764e4339917060ee2444201f2/1.pdf?pq-origsite=gscholar&cbl=2043523 |
---|---|
⇧2 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24249529 |
⇧3, ⇧4 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23613074 |
⇧5 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/11263692 |
⇧6 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/28472621 |
⇧7 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20695297 |
⇧8 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23906561 |
⇧9 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23836985 |
⇧10 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22017376 |
⇧11 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23819490 |
⇧12 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/16289809 |
⇧13 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23812222 |
⇧14 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20224318 |
⇧15 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23774155 |
⇧16 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20921570 |
⇧17 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/16288075 |
⇧18, ⇧72 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24868521 |
⇧19 | sciencedirect.com/science/article/pii/S0009912013002890?via%3Dihub |
⇧20 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23755911 |
⇧21 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23716898 |
⇧22 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21492891 |
⇧23 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23656451 |
⇧24 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23632325 |
⇧25 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21993183 |
⇧26 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/27255404 |
⇧27 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23593740 |
⇧28 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20199458 |
⇧29 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22350964 |
⇧30 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23541917 |
⇧31 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/17322992 |
⇧32 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/11765305 |
⇧33 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/26712070 |
⇧34 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23073524 |
⇧35 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22949360 |
⇧36 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22743100 |
⇧37 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21685521 |
⇧38 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22618302 |
⇧39 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21596216 |
⇧40 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22209114 |
⇧41 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22155806 |
⇧42 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/19682024 |
⇧43 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/19188736 |
⇧44 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22119635 |
⇧45 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20388938 |
⇧46 | clinchem.aaccjnls.org/content/57/9/1233 |
⇧47 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21717384 |
⇧48 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20501539 |
⇧49 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20816784 |
⇧50 | pl.wikipedia.org/wiki/Mikroglej |
⇧51 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20798865 |
⇧52 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20732403 |
⇧53 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20599868 |
⇧54 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/16981861 |
⇧55 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/16355811 |
⇧56 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/16715935 |
⇧57 | ajp.psychiatryonline.org/doi/full/10.1176/appi.ajp.163.2.325-a |
⇧58 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20060174 |
⇧59 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20013429 |
⇧60 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/10891991 |
⇧61 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20006675 |
⇧62 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/19780793 |
⇧63 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/19135623 |
⇧64 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/19453719 |
⇧65 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/19292063 |
⇧66 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/15501631 |
⇧67 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20540861 |
⇧68, ⇧75 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/18472247 |
⇧69 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/19168820 |
⇧70 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/15812121 |
⇧71 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/10852092 |
⇧73 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/18922714 |
⇧74 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/18174556 |
⇧76 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/18461450 |
⇧77 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/17683602 |
⇧78 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/17662017 |
⇧79 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/17392393 |
⇧80 | researchgate.net/publication/6788768_Valproate_induced_isolated_neutropenia |
⇧81 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/16192836 |
⇧82 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/16123451 |
⇧83 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/15858222 |
⇧84 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25745980 |
⇧85 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/15794184 |
⇧86 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/12950923 |
⇧87 | pl.wikipedia.org/wiki/Zespół_Fanconiego |
⇧88 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/12363104 |
⇧89 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/12221238 |
⇧90 | pl.wikipedia.org/wiki/Zespół_Westa |
⇧91 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/12015170 |
⇧92 | pl.wikipedia.org/wiki/Choroba_Menkesa |
⇧93 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/11275589 |
⇧94 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/3090984 |
⇧95 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/11147471 |
⇧96 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25167568 |
⇧97 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/11034872 |
⇧98 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/9328685 |
⇧99 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/1525801 |
⇧100 | hjpeds.com/article/S0022-3476(07)00602-6/fulltext |
⇧101 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/7514959 |
⇧102 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/1844775 |
⇧103 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/2044503 |
⇧104 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/2111770 |
⇧105 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/2504612 |
⇧106 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/28590943 |
⇧107 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/28359767 |
⇧108 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/27550043 |
⇧109 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/27602061 |
⇧110 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/27614006 |
⇧111 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/27498245 |
⇧112 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/27422007 |
⇧113 | semanticscholar.org/paper/A-case-with-hyperammonemic-encephalopathy-triggere-Ciftci-Guler/7a028fc47b0e7341290a602ee1b0e3fbea505f6b |
⇧114 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/27462241 |
⇧115 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/27489470 |
⇧116 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/27511211 |
⇧117 | pl.wikipedia.org/wiki/PTEN |
⇧118 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/27071011 |
⇧119 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/27208500 |
⇧120 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/27117552 |
⇧121 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/27264355 |
⇧122 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/27160812 |
⇧123 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/27124675 |
⇧124 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/27343825 |
⇧125 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/26599579 |
⇧126 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/26660113 |
⇧127 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/26677766 |
⇧128 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/26019740 |
⇧129 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24571806 |
⇧130 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25454122 |
⇧131 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25439492 |
⇧132 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25182413 |
⇧133 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25907743 |
⇧134 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/27855134 |
⇧135 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/27776385 |
⇧136 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/27994833 |
⇧137 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24800920 |
⇧138 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24903676 |
⇧139 | secure.medicalletter.org/w1418a |
⇧140 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24636283 |
⇧141 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/27701058 |
⇧142 | researchgate.net/publication/21048049_Edema_Associated_with_Long-Term_Valproate_Therapy |
⇧143 | neurology.org/content/56/1/139.2.full.html |
⇧144 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/26427136 |
⇧145 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25031190 |
⇧146 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/28138106 |
⇧147 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/28141910 |
⇧148 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/28230635 |
⇧149 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/28315807 |
⇧150 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/27918244 |
⇧151 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/27938419 |
⇧152 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/26074764 |
⇧153 | docslide.net/documents/fracture-blisters-and-sodium-valproate-two-case-reports.html |
⇧154 | jaad.org/article/S0190-9622(06)01796-8/fulltext |
⇧155 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20503316 |
⇧156 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23949302 |
⇧157 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24021575 |
⇧158 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24211652 |
⇧159 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24147016 |
⇧160 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24039965 |
⇧161 | journal.frontiersin.org/article/10.3389/fnins.2012.00006/full |
⇧162 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22358107 |
⇧163 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23810771 |
⇧164 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22506014 |
⇧165 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/26729968 |
⇧166 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20814328 |
⇧167 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/15579172 |
⇧168 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/11389179 |
⇧169 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/16730152 |
⇧170 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/16600518 |
⇧171 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/15164191 |
⇧172 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/14978230 |
⇧173 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/26942921 |
⇧174 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/7586665 |
⇧175 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/28408298 |
⇧176 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/1647774 |
⇧177 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/10958523 |
⇧178 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/9890258 |
⇧179 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/26805038 |
⇧180 | neuro.psychiatryonline.org/doi/full/10.1176/appi.neuropsych.13060126 |
⇧181 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/27724948 |
⇧182 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/27798867 |
⇧183 | ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC5116827/ |
⇧184 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22737297 |
⇧185 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22923031 |
⇧186 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20978517 |
⇧187 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23404572 |
⇧188 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22343008 |
⇧189 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23099353 |
⇧190 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22704966 |
⇧191 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22664116 |
⇧192 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/19628741 |
⇧193 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/19800389 |
⇧194 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/16775228 |
⇧195 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21868496 |
⇧196 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21975791 |
⇧197 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/14702509 |
⇧198 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22532550 |
⇧199 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21775495 |
⇧200 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20614021 |
⇧201 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/17415473 |
⇧202 | pl.wikipedia.org/wiki/Zespół_wymiotów_cyklicznych |
⇧203 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/18752910 |
⇧204 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/18953683 |
⇧205 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/18615588 |
⇧206 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/18570928 |
⇧207 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/16837598 |
⇧208 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/27244466 |
⇧209 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/26933051 |
⇧210 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/27411759 |
⇧211 | onlinelibrary.wiley.com/doi/10.1111/imj.13125/abstract |
⇧212 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/27099936 |
⇧213 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24736121 |
⇧214 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/26856821 |
⇧215 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24699060 |
⇧216 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/27999308 |
⇧217 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/27424124 |
⇧218 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/27432062 |
⇧219 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/26551768 |
⇧220 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25207308 |
⇧221 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25206605 |
⇧222 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25374508 |
⇧223 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/27588130 |
⇧224 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/8876946 |
⇧225 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/10700573 |
⇧226 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25443723 |
⇧227 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/12807426 |
⇧228 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/27928635 |
⇧229 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/28243027 |
⇧230 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/28184324 |
⇧231 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/28040492 |
⇧232 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24854198 |
⇧233 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24664792 |
⇧234 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25793707 |
⇧235 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24950983 |
⇧236 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/26179902 |
⇧237 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21469507 |
⇧238 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/7925144 |
⇧239 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/19280426 |
⇧240 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/26634177 |
⇧241 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20587742 |
⇧242 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/18455911 |
⇧243 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/19694338 |
⇧244 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23104247 |
⇧245 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23134463 |
⇧246 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22322665 |
⇧247 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/27638451 |
⇧248 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25732953 |
⇧249 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25000991 |
⇧250 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25000991 |
⇧251 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/26639559 |
⇧252 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24733439 |
⇧253 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/27142346 |
⇧254 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25802006 |
⇧255 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/28112972 |
⇧256 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/28124216 |
⇧257 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24107455 |
⇧258 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/27878518 |
⇧259 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/28407680 |
⇧260 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/26276454 |
⇧261 | bmj.com/content/339/bmj.b3751 |
⇧262 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24618639 |
⇧263 | evidence.nhs.uk/formulary/bnf/current/a1-interactions/list-of-drug-interactions/antiepileptics/sodium-valproate |
⇧264 | sciencedirect.com/science/article/pii/S0278584608001899?via%3Dihub |
⇧265 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/18006438 |
⇧266 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/27630284 |
⇧267 | escholarship.org/uc/item/21t5616d |
⇧268 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/11580761 |
⇧269 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/11044815 |
⇧270 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/26538961 |
⇧271 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/16511884 |
⇧272 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/28593135 |
⇧273 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/26223287 |
Witamina B6 w twoim organizmie ma wplyw na nastroj, sen, poziom bolu nie wspominajac o ryzyku wystapienia roznego rodzaju chorob przewleklych. Jej poziomy sa obnizone miedzyinnymi przez stres. Jest to to witamina o wielokierunkowym dzialaniu. Jest zaangazowana w wielu reakcjach enzymatycznych, a jej odpowiednie poziomy maja kluczowe znaczenie w utrzymaniu i promowaniu zdrowia.
Pojecie witamina B6 odnosi sie az do 6 zwiazkow w organizmie, ktore dzialaja w podobny sposob:
Mowa o pirydoksynie(alkohol), pirydoksalu(aldehyd), pirydoksaminie(ktora zawiera grupe aminowa i 3 formy estry 5-fosforanu: 5-fosforan pirydoksalu,(PLP lub P5P), 5-fosforan pirydoksyny(PNP) i 5-fosforan pirydoksaminy(PMP). Organizm ludzki nie moze wytworzyc witaminy B6 dlatego wazne jest dostarczenie jej z pozywieniem lub z suplementu.
Produkty zawierajace wysokie poziomy witaminy B6 to wolowina, kurczak,indyk, nasiona slonecznika, pistacje, tunczyk, losos, halibut, sledz, czarny kminek(czarnuszka).
U zdrowych osob, witamina B6 jest konwertowana przez watrobe do swojej aktywnej formy znanej jako P5P. Jednak niektorzy moga miec problem z ta konwersja i stad potrzebuja ja podawac juz w jej aktywnej formie czyli P5P.
Nadmierne spozycie B6 moze powodowac bolesne zmiany skorne, wrazliwosc na swiatlo, objawy niestrawnosci takie jak nudnosci i zgaga a chroniczne przedawkowanie(tj.branie przez bardzo dlugi okres czasu(rok) moze powodowac uszkodzenie nerwow.
Korzysci z przyjmowania aktywnej formy witaminy B6 i skutki niedoborow
Osoby chorujace na reumatoidalne zapalenie stawow / RZS , ktorym podawano 100mg B6 dziennie stlumily cytokiny zapalne IL-6 i TNF alfa (czyli poprostu zbily stan zapalny) po 3 miesiacach.
Witamina B6 jest niezbedna do syntezy histaminy jak i rowniez do prawidlowego funkcjonowania enzymu DAO (oksydaza diaminowa), ktory rozklada histamine(bardzo czesto osoby z wysokim stanem zapalnym maja problem z zaczerwieniona skora po wypiciu kieliszka wina lub po zjedzeniu produktow bogatych w histamine – B6 na tym polu moze pomoc). Z jednego z badan wynika, ze podawanie B6 obniza poziomy histaminy.
Nadmiernie wysokie poziomy dopaminy prowadza do niedoboru B6 i tym samym rowniez do depresji(podejrzewam ze rowniez i do schizofreni)
Jedno z badan pokazuje, ze osoby z rakiem szyjki macicy maja niedobory B6. Z kolei w innym badaniu zwiekszone spozycie B6 zmniejszalo ryzyko raka jelita grubego.
Kto jest narazony na niedobor B6?
– osoby uzaleznione od alkoholu
– osoby biorace inhibitory pompy protonowej
– osoby z niedoczynnoscia nerek
– osoby z choroba autoimmunologiczna, w szczegolnosci z RZS, problemami jelitowymi (IBS, IBD, choroba lesniowskiego-crohna, celiakia itp etc.)
– osoby biorace niesteroidowe leki przeciwzapalne
Bezpieczenstwo stosowania B6
Jedno z badan podaje ze stosowanie 1-6g/dzien przez dluzej niz rok moze prowadzic do neuropati i problemow z chodzeniem(jest to dawka z innej planety ktorej praktycznie nie mozna uzyskac nawet z suplementow). Inne badanie sugeruje max.bezpieczna dawke 100mg/dzien (sam planuje brac 3x20mg przez 4msc i przejsc nastepnie na 20mgx1 dziennie). Problemy jakie dodatkowo mozna napotkac przy mocno przesadzonym dawkowaniu to bolesne zmiany skorne, nadwrazliwosc na swiatlo, objawy niestrawnosci takie jak nudnosci i zgaga.
Interakcje lekow z B6
– Leki przeciwpadaczkowe takie jak kwas walproinowy czy fenytoina zwieksza rozpad witaminy B6, powodujac jej niskie stezenie we krwi oraz wysokie poziomy homocysteiny a ta z kolei powoduje u padaczkowcow zwiekszone nasilenie napadow czy tez udarow mozgu.
– Leki przeciwpadaczkowe jak fenytoina czy fenobarbital moga zostac obnizone(tj.ich stezenie we krwi moze sie zmniejszyc) przy suplementacji B6 w dawce 200mg /dziennie (bardzo wysoka powiedzialbym ze wrecz kosmiczna dawka tej witaminy bardzo ciezko osiagalna w przypadku suplementacji z zewnatrz jakims suplementem) przez okres 12-120dni.
– Antybiotyk seromycyna w leczeniu gruzlicy zwieksza straty B6 z moczem przez co moga pogorszyc sie skutki uboczne dzialania cykloseryny(seromycyny) takie jak drgawki i problemy neurotoksyczne.
– Leki na POChP jak teofilina moga powodowac niskie poziomy B6 we krwi, co moze powodowac drgawki i inne problemy zwiazane z niedoborem B6.
– Niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ)(w szczegolnosci podawane dluzej niz 6msc) moga zmniejszyc poziomy witaminy B6 we krwi(P5P) narazajac dana osobe na skutki uboczne jej niedoboru.
Post wydał Ci się wartościowy?a może po prostu mnie lubisz ;)?podziel się nim na Facebooku i go udostępnij!
Polub tego bloga na FB, gdzie znajdziesz też dodatkowe newsy, których tutaj nie publikuje https://www.facebook.com/zdrowiebeztajemnic
Obserwuj mnie na instagramie www.instagram.com/premyslaw84
Głosuj i wybieraj kolejne tematy – prawa strona bloga – zakładka „Ankieta”
nap.edu/read/6015/chapter/9
onlinelibrary.wiley.com/doi/10.1002/(SICI)1097-0010(199803)76:3%3C404::AID-JSFA964%3E3.0.CO;2-L/abstract
lpi.oregonstate.edu/mic/vitamins/vitamin-B6#reference47
ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24183308
circ.ahajournals.org/content/103/23/2788
ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21486513
ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC1297588/
ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20571496
ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/16273288
ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/9648235
ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21636013
ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24183308
aerzteblatt.de/pdf/103/51/a3477e.pdf
ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/8645981
ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC4290102/
ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/16155277
ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24938711
ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/16763894
ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/11045317
ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC2174691/
ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/11883552
ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3847740/
ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC4229017/
ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC4161081/
ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3208934/
ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/15554143
ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23603926
ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3046018/
ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/15479988
ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/18557664
ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/2035239
ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/26648330
ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/645633
ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/18679411
ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/16296926
ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/26793260
ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3848223/
ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/14584010
ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24040787
ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25404109
ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/6545576
ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23859033
ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/18199722
ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20395608
ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/18460491
lpi.oregonstate.edu/mic/vitamins/vitamin-B6#reference46
lpi.oregonstate.edu/mic/vitamins/vitamin-B6#reference48
ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/11011852
ncbi.nlm.nih.gov/pubmedhealth/PMH0014047/
ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23124011
ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC4049159/
ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/2737364
ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/842585
ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/646137
ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25830943
ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/1471512/
ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25335377
ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/12542535
ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/6651795
ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/16179747
ods.od.nih.gov/factsheets/VitaminB6-HealthProfessional/#en3
ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24153347
ods.od.nih.gov/factsheets/VitaminB6-HealthProfessional/#en29
nap.edu/read/6015/chapter/1
ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24153347
ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/1254699
ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20403077
ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/11422727
ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/501547