Choroba Biotoksyczna – diagnoza i efektywne leczenie – to konferencja, która odbyła się już dobre pare lat temu – jednak to co wtedy już wiedziano i praktykowano na temat pleśni w Polsce będzie stosowane moim skromnym zadniem za ok.30lat(i to nie w publicznej służbie zdrowia). Konferencja odbyła się w Santa Rosa pod koniec 2011roku. Wystąpił na niej człowiek który specjalizuje się praktycznie tylko i wyłącznie w leczeniu pleśni,grzybic i boreliozy – Dr.Shoemaker, którego doświadczenia i teorię potwierdził jakby nie patrzeć – dr.Neil Nathan. Zdecydowanie polecam przeczytać – sam mogę potwierdzić wiele z tych obserwacji i faktów. Jest to część 2.
Dr.Shoemaker
– Jeśli MSH jest nisko, terapia dożylna immunoglobulinami może obniżyć CD4+CD25+
– Jeśli test ERMI wyszedł słabo i ta osoba nie może opóścić swojego domu, należy posprzątać czynnik powodujący ekspozycję na pleśń. Protokół leczniczy jest taki sam.
– Użyj filtrów HEPA, pozbądz się dywanów, firan. tapet. Pozbądz się materiałów porowatych
– Możesz wyprać ciuchy i ogólnie będą ok
– Trental to słaby reduktor cytokin ale może być rozważony jako lek brany zamiast Actos
– Jeśli ktoś ma niski budżet może rozważyć 2x dziennie cholestyramine, trental i wysokie dawki oleju rybiego
– Do zbadania MSH poleca LabCorp
– Dr.Shoemaker stworzył piramidę leczniczą (więcej na survivingmold.com) która kształtuje się mniej więcej tak:
– Zabierz daną osobę z miejsca ekspozycji na pleśń
– Cholestyramina i Actos lub Welchol (plus dieta bez amylazy)
– Wyleczyć się z MARCoNS
– Obniżyć przeciwciała antygliadynie(gluten)
– Poprawić zaburzoną gospodarkę androgenową
– Poprawić ADH/osmolalność
– Skorygować poziomy MMP-9
– Skorygować VEGF
– Skorygować C3a
– Skorygować C4a
– Skorygować TGF-b1
– Dopiero teraz skorygować VIP
– Jeśli wyniki testu HERTSMI-2 wynoszą 10 lub niżej, środowisko nie powinno powodować choroby u człowieka który ponownie do niego wchodzi
– Opryskiwanie chemią pleśni nie załatwia problemu. To co nas wyniszcza to mykotoksyny, a one nie są żywe jak i także nie są usuwane przez spryskiwanie chemią.
– Cholestyramina nie jest abosrbowana i nie może dodać niczego do organizmu. Jej benefity polegają na tym, że usuwa coś z organizmu.
– Przepływ żółci jest zwolniony poprzez niskie poziomy androgenów i cytokin.
– Jeśli możesz tolerować tylko niskie dawki cholestyraminy, przejdz na Welchol z jedzeniem pomiędzy godzinami porannymi a 12:00 kiedy to zażywasz cholestyramine. Możesz brać cholestyraminę rano a wieczorem Welchol (na obiad lub kolację)
– Nie zaburzaj swójego snu budząc się aby wziąć dawkę cholestyraminy
– MARCoNS można teraz wykryć poprzez Diagnostic Laboratory Medicine w dlmlabs.com
– Pozytywny wynik przeciwciał antygliadynie może mieć związek z celiakią lub może być związany z niskim MSH. Gluten powinien zostać odstawiony i następnie powinno się zrobić ponownie test na antygliadynę.
Dzieci przeważnie notują wyniki z pozytywnego do negatywnego w ciągu 3 miesięcy
– Na MARCoNS poleca rifampione doustnie i spray do nosa BEG
– W celu poprawy gospodarki androgenowej może być potrzebne DHEA. Rozważ podniesienie statusu aromatazy. Rozważa także HCG które może być dobrym dodatkiem kiedy aromataza jest podniesiona.
– Podanie inhibitora aromatazy(blokera) osobie z niskim MSH, np.takiego jak arimidex często spowoduje u takiej osoby kryzys neurologiczny.
– Należy patrzeć na adrogeny i monitorować estradiol i estron.
– Robi badania krwi wszystkich hormonów,nie robi testów ze śliny
– Nadmierne oddawanie moczu jest spowodowane niskim ADH. Jeśli masz ADH poniżej 0.8 lub powyżej 13.3 jest to problem.
– MSH używany jest do zmierzenia regulacji immunologicznego. Jeśli ktoś jest chory przez 6 miesięcy lub dłużej – przeważnie MSH jest wtedy nisko
– Nie rób żadnych testów laboratoryjnych po 12:00
– VIP reguluje rytm dobowy. Oś przysadkowo-hipokampowa jest zaangażowana w produkcję MSH. Kiedy skorygujesz MSH, rozwiążesz problemy z androgenami. Kiedy uregulowany jest hormon VIP – androgeny się normalizują. VIP także poprawia problemy z witaminą D3 – VIP to czynnik kluczowy w kontroli stanu zapalnego.
– MMP-9 musi być przechowywane w chłodnej probówce. Jeśli nie będzie, wynik może być wysoki. Wynik 450-500 to powód do niepokoju. Może wtedy pojawić się płytki oddech i problemy stawowe.
– Regulacja MMP-9 polega na stosowaniu Actos i diety bez amylozy. Leczy każdy wynik MMP-9 powyżej 332
– Fluor i cukier to białe narkotyki. Actos i dieta są niezbędne w celu wyregulowania MMP-9
– W związku z czynnikiem VEGF, zaobserwowano, że ludzie z chorobą biotoksynową mają niższe ryzyko raka. Z niskim VEGF, nie czujesz się za dobrze, nie możesz ćwiczyć i zachowujesz się jak astmatyk. Potrzebujesz wtedy Actos oraz oleju rybiego. VEGF normalizuje się także po kuracji VIP.
– C3a może być markerem problemów z boreliozą jeśli infekcja ta jest w zaawansowanym stadium.
– W celu regulacji C4a używa Procrit(EPO). Używa go w formie 5 injekcji przez okres ok.2.5tygodnia
– TGF b1 jest często podniesione w czasie trwania autoimmunologi. Lek o nazwie Losartan obniża tą cytokinę. Niski poziom CD4+CD25+ i wysokie poziomy TGF-b1 są często obserwowane w chorobach neurologicznych – tak też jest w stwardnieniu rozsianym.
– VIP obniża poziomy cytokin i TGF-b1. Podnosi status komórek Treg oraz poprawia tolerancję na ćwiczenia.
– EMRI musi być poniżej 2 aby użyć VIP oraz nie może być żadnych negatywnych bakterii w nosie. VCS test musi być ok. VIP przeważnie dostępny jest w postaci spreyu do nosa.
– Ludzie próbują przyspieszyć ten proces i idą na skróty biorąc odrazu VIP. Tak to niestety nie zadziała.
– VIP jest ogólnie dobrze tolerowany, jednak powinien być monitorowany przez lekarza który go przypisze, gdyż zawsze mogą wystąpić skutki uboczne
– 11-3-52B i 4-3-53 często bardzo dobrze tolerują VIP
– Wszyscy bardzo chorzy pacjenci mają niski poziom VIP
– Kiedy nie uporało się ze stanem zapalnym przed użyciem VIP , nie obserwuje się żadnych korzyści z jego stosowania.
– VIP można przechowywać zaledwie 1-3 miesięcy w lodówce
– Niektórzy lekarze leczący boreliozę olewają stan zapalny i skupiają się tylko na stanie zapalnym
– Kiedy VIP i MSH są nisko, twój organizm jest rozregulowany
– Shoemaker wierzy, że poziom komórek CD57 także może być zaburzony przez pleśń
– Jeśli CD4+CD25+ wynosi 3 lub 4 zdecydowanie powinieneś się wyprowadzić z miejsca ekspozycji na pleśń
– Kiedy podajesz antybiotyki na boreliozę osobie z tą chorobą, często widać spadek w teście VCS z kolumny D na kolumnę E
Dr.Neil Nathan
– Pleśń może być alergenem, infekcją czy też toksyną.
– 25% społeczeństwa nie ma możliwości przetwarzania toksyn pleśni co powoduje zaburzenia biochemiczne.
– Nie wszystkie pleśnie są toksyczne, ale stachybotrys, penicillium, aspergillus czy chaetomium są.
– Toksyczność pleśni to pojęcie bardziej rozszerzone – obejmuje grzyby, mykobakterie, VOCs, beta glukany, hemolizyny, proteinazy, promieniowce(prokariota – organizmy jednokomórkowe) i inne.
– Inne problemy – borelioza i infekcje wirusowe, komórki tuczne, pole elektromagnetyczne, alergie pokarmowe, autoimmunologia. Pleśń wszystko pogarsza. Aktywuje komórki tuczne.
– Stan zapalny i immunologia – Wrodzony układ immunologiczny i nabyty układ immunologiczny
– Symptomy zawalenia toksynami pleśni to zmęczenie, słabość, problemy mięśniowe, ból, bóle głowy, wrażliwość na światło, zamazane widzenie, chroniczne problemy z zatokami, kaszel, ból w klatce, krótki oddech, bóle w podbrzuszu, biegunka, bóle stawów, sztywnośc, zaburzenia kognitywne, wrażliwość skórna, zaburzenia nastrojów, poty, problemy z regulacją temperatury ciała, drętwienia, mrowienia, bielactwo, posmak metaliczny, suchość w ustach(nadmierne pragnienie), częste oddawanie moczu, ciągłe spięcia statyczne(jesteś ciągle naelektryzowany), nudności, wymiotowanie i inne.
– Jedną opcją u osób z typami HLA o których mówi Shoemaker to eliminacja toksyn poprzez układ żółciowy i wątrobę. Wątroba miesza je z żółcią i przesuwa je dzięki temu przez układ pokarmowy. Niestety przesuwana tak toksyny mogą z powrotem trafić do organizmu i taka recyrkulacja może trwać latami
– Toksyny negatywnie wpływają na nadnercza, tarczycę i inne organy/hormony. Usunięcie toksyn może nie być wystarczające. Usuń toksyny oraz usuń ekspozycję
– Jonospory to toksyny o podobnej strukturze i wadze, które aktywują receptory. Mogą przemieszczać się do ścian komórkowych – tam gdzie tylko chcą.
– Jest wiele rzeczy, które mogą spowodować ekspozycję organizmu na biotoksyny lub też ich tworzenie w organizmie. Ma tu na myśli stachybotrys, aspergillusa, chaetomium, mykoplazmę, wirusy, boreliozę, bartonellę, babesię, pfiesteria, ciguatera(toksyny rybie), ukąszenia pająków(toksyny) i inne.
– MMP-9 często jest skorelowane z wysokim obciążeniem toksynami. Reakcja herx zwiększa poziomy TNF alfa i MMP-9
– Niski poziom VEGF oznacza hipoksję lub brak tlenu
– Komórki tłuszczowe są fabryką hormonów
– Niskie MSH = niski poziom melatoniny
– Niskie MSH prowadzi do braku możliwości zahamowania bólu a to związane jest z fibromyalgią
– VIP obniża poziomy cytokin. Obniża poziomy MASP2,które wytwarza C4a i C4. Przywraca balans witaminy D3, obniża nadmiernie pobudzoną aromatazę, pobudza VEGF.
– test VCS może wyjść pozytywnie ze względu na boreliozę, pleśń czy też metale ciężkie
– Należy zebrać i wyeliminować toksyny poprzez cholestyraminę i Actos, Welchol, dożylną fosfotydylcholinę, glutation i chlorellę. Wynik testu VCS może być lepszy już 15min po podaniu dożylnej fosfotydylcholiny
– C4a może być obniżone lekiem na receptę – Procrit (zwanym erytropoetyną lub EPO).
– Jeśli czujesz się lepiej na dużych wysokościach – procrit może Ci pomóc
– TGF-b1 może być obniżone lekiem na wysokie ciśnienie – Losartanem
– Kiedy MMP-9 jest wysokie, rozważ branie 2.4grama EPA i 1.8grama DHA (PD: jest to dawka zdecydowanie lecznicza, znam ją z wielu publikacji badawczych na temat leczenia bardzo poważnych osób – jak sam zauważysz dawka jest kosmiczna względem tego co
sugerują producenci suplementów gdyż jakakolwiek paczka Omegi 3 starczy Ci na dosłownie pare dni – koszty bardzo wysokie – korzyści nieocenione!).
– Zawsze jest potrzeba sprawdzania zawalenia pleśnia nawet kiedy osoba powie Ci, że u niego w domu pleśni brak.
Post wydał Ci się wartościowy?a może po prostu mnie lubisz ;)?podziel się nim na Facebooku i go udostępnij!
Polub tego bloga na FB, gdzie znajdziesz też dodatkowe newsy, których tutaj nie publikuje https://www.facebook.com/zdrowiebeztajemnic
Obserwuj mnie na instagramie www.instagram.com/premyslaw84
Głosuj i wybieraj kolejne tematy – prawa strona bloga – zakładka „Ankieta”
Choroba Biotoksyczna – diagnoza i efektywne leczenie – to konferencja, która odbyła się już dobre pare lat temu – jednak to co wtedy już wiedziano i praktykowano na temat pleśni w Polsce będzie stosowane moim skromnym zadniem za ok.30lat(i to nie w publicznej służbie zdrowia). Konferencja odbyła się w Santa Rosa pod koniec 2011roku. Wystąpił na niej człowiek który specjalizuje się praktycznie tylko i wyłącznie w leczeniu pleśni,grzybic i boreliozy – Dr.Shoemaker, którego doświadczenia i teorię potwierdził jakby nie patrzeć – dr.Neil Nathan. Zdecydowanie polecam przeczytać – sam mogę potwierdzić wiele z tych obserwacji i faktów. Jest to część 1.
Dr. Shoemaker
– 92% osób z chorobą biotoksynową mają pozytywne testy VCS. Test może być zrobiony online na survivingmold.com. Negatywny test VCS nie mówi o braku chroby, gdyż wyniki mogą być negatywnie ujemne.
– ADH(hormon antydiuretyczny i jego niedobór jest standardem w chorobie biotoksycznej. Miedy MSH jest nisko, ADH generalnie jest także nisko. Tak naprawdę kiedy MSH jest nisko, wiele rzeczy może pójść nie tak w ścieżce detoksu biotoksyn.
– Kiedy ADH jest problemem, tracisz wodę. Sól jest wtedy wyrzucana do skóry poprzez gruczoły potowe. Dr.Shoemaker zrobił testy wypacania chloru i zauważył, że kiedy ludzie doświadczają statycznego szoku, mają wysokie poziomy chlorków
– Sprawdzanie pleśni w powietrzu to najgłupsza rzecz o jakiej słyszałem w życiu
– MSH i VIP to peptydy regulatorowe. VIP jest obecnie dostępny w postaci spreju do nosa, który może być użyty po przejściu wszsytkich króków programu leczniczego.
– Nie będzie działał bez przeprowadzania wcześniejszych interwencji. MSH jeszcze nie jest dostępny. ADH to z kolei inny peptyd regulacyjny.
– Kiedy tracisz kontrolę nad stanem zapalnym, stan ten dziczeje. Jeśli stracisz nad nim kontrolę – rozjebie Cię. (PD: tłumaczenie niczym w polskich filmach).
– Nie kontrolowany stan zapalny może być oceniony poprzez sprawdzenie C4a, MMP-9 czy też TGF-b1.
– Obniżone MSH to kofaktór, który może prowadzić do MARCoNS, nosowych infekcji gronkowcem. MARCoNS aktywuje stan zapalny, może produkować biofilmy i biotoksyny.
– Cytokina TGF-b1 może być markerem autoimmunologi. Może prowadzić do zmian w tkance płucnej i symptomów astmapodobnych.
– Stan organizmu o którym mówi Dr.Shoemaker to nie problem mitochondrialny a problem z transportem tlenu, którego są niedobory.
– W 1999 Dr.Sam donta odkrył, że Borrelia wytwarza neurotoksyny. Shoemaker wyprobował wtedy cholestyryminę i zauważył, że pacjentom się po niej pogarsza. Cytokina zapalna TNF alfa wtedy wzrastała, MMP-9 także. Zaczeli wtedy używać Actos(PD:Pioglitazon – jest to lek używany w przypadku cukrzycy typu 2,pobudza on receptory PPAR gamma dzięki czemu obniża insulinooporność, zbija poziom glukozy we krwii i trójglicerydów, stymuluje wytwarzanie cholesterolu także nie dziwię się, że musi być podawany z cholestyrymina która ją obniża) w celu blokowania TNF alfa i MMP-9 – niestety blokowanie MMP-9 nie działało.
– Podziałało natomiast, kiedy używali diety bez amylozy razem z CSM i Actos.
– Test VCS zaczął być stosowany od 1998r. MSH i leptyny weszły w życie w 2000roku. MSH kontroluje cytokiny i stan zapalny. Wykrywanie kultur bakteryjnych z nosa oraz HLA-Dr zaczeło być stosowane / wykrywane w 2001r.
Sprawdzanie poziomó VEGF i MMP-9 od 2001, ADH/Osmo, ACTH/kortyzol i androgeny w 2002. Przeciwciała anty-gliadynie w 2003, przeciwciała anty-kardiolipinie w 2004. Białko dopełniacza C3a w 2004, C4a i VIP w 2005. ERMI w 2006, TGF-beta1 w 2008, VIP i CIRS (testowanie i pojęcie takie jak CIRS) w 2009. Komórki regulacyjne T CD4+CD25+ w 2010.
– Dr.James Lipton studiował MSH. Odkrył, że MSH działa anty Candida i przeciwko gronkowcowi w nosie. Prędzej czy później MSH będzie dostępne,ale na chwilę obecną nie jest.
– Gronkowca znajdowano nawet w usuniętych zębach
– Istnieją 54 haplotypy testu HLA – 15-6-51, 16-5-51, 11-3-52B i 4-3-53 to te, które mają wpływ na ludzi z boreliozą. Tacy ludzi nie wracają do zdrowia tylko na antybiotykoterapi.
– Czynnik VEGF stymuluje wzrost naczyń krwionośnych. Jeśli masz niewydolność serca, VEGF będzie nisko, ale nie zawsze.
– Jeśli wiesz, jakie są poziomy MSH i ACTH, nigdy nie bierz steroidów. Niekórzy mogą dostać wtedy Cortef i pozbawić się aktywnej ostatniej drogi hamowania stanu zapalnego jaka została.
– Ludzie z DQ 2 mogą mieć celiakie. 17-2-52A i 7-2-53
– C3a reprezentuje ścianę komórkową bakteri. Jest wysokie w boreliozie. W zawaleniu pleśni, C3a jest na normalnym poziomie a C4a jest wysoko.
– Po jego leczeniu, 92% pacjentów ma polepszenie po 6 miesiącach. Wierzy, że liczba ta jest obecnie wyższa, gdyż protokół ten jest polepszany.
– Daj sobie spokój z robieniem testów przeciwciał IgE i IgG nagrzyba
– Nowe domy są budowane bardzo szybko i są prawdopodobnie najgorsze jeśli chodzi o pleśń.
– To fałszywe przeświadczenie, że szramy czy rozstępy to bartonella a nocne poty to Babesia. (PD:co ciekawe raz w życiu miałem szramy 'Bartonellowe’ kompletnie bez problemów z tą bakterią za to miałem wtedy problem z pleśnią …).
– Konstrukcje domów wg.Amiszów praktycznie gwarantują powstawanie pleśni
– Pleśń to problem choroby wewnątrz domu, nie na zewnątrz.
– Zmiany w diecie takie jak unikanie chleba, sera i innych rzeczy nie będzie miało wpływu na biotoksyny związane z pleśnią(wg.Shoemakera)
– Terapia hiperbaryczna i sauna nie pomagają
– Ćwiczenia aerobowe to błąd
– Kiedy nie ma wystarczającej ilości tlenu, co jest dość typowe w chorobie biotoksycznej, masz wtedy 2 ATP zamiast 38.
– Wielu pacjentów ma szponiaste palce dłoni u stóp
– Stwardnienie rozsiane to choroba,gdzie są zaburzone limfocyty regulacyjne Treg i podwyższone TGF-beta1.
– 45% pacjetnów z chorobą biotoksynową mają zmiany chorobowe, które wyglądają jak stwardnienie rozsiane na rezonansie magnetycznym
– Niski poziom homonu VIP związany jest z krótkim/płytkim oddechem podczas ćwiczeń
– Występuje także wrażenie jakby mrówki chodziły Ci po skórze
– W tej chorobie należy sprawdzać HLA, MSH, VIP, ADH, TGF-b1, C4a, MMP-9, VEGF, CD4+CD25+
– W chorobie biotoksynowej aromataza jest nadmiernie pobudzona – pacjenci mają niskie poziomy androgenów i podwyższone estrogenów
– Jeśli masz niski testosteron, niskie DHEA i inne androgeny i zaczniesz je podawać kiedy poziom aromatazy jest wysoko to estron i estradiol pojdą do góry. Blokery aromatazy nie działają w tym przypadku
– 58% dzieci z pleśnią mają przeciwciała przeciwko gliadynie(substancja występująca w glutenie)
– Fałszywie pozytywne ANA jest dość popularne
– Hashimoto nie jest związane z pleśnią
– Jest za to sekwencyjna aktywacja wrodzonego układu immunologicznego na ekspozycje na wilgotne/zalane budynki – C4a i TGF-b1 rosną w pierwszym dniu, leptyna w drugim, MMP-9 drugiego i trzeciego dnia, VEGF rośnie pierwszego dnia i rozregulowywuje się drugiego dnia
– Nadmobilni/nadelastyczni ludzie są w grupie najgorszych przypadków – 11-3-52B
– Niedobory MSH są związane z chronicznym bólem, słabą odpornością na ból i niskim poziomem endorfin
– Można zaliczyć reakcje 'die off’ podczas leczenia gronkowca w nosie
– Organizmy wewnątrzkomórkowe mogą nie podnosić elementu układu dopełniacza – C3a
– CIRS (Syndrom odpowiedzi na chroniczny stan zapalny) – nadal czeka na pacjenta, który będzie zawalony pleśnią z zewnątrz a nie z wewnątrz pomieszczenia. Wodzie zajmuje zaledwie 2 dni,aby powstała pleśń w strukturze budynku.
– Normalną drogą do zahamowania nieprawidłowej odpowiedzi wrodzonego układu odpornościowego jest hormon MSH i VIP, jednak VIP nie zadziała jeśli inne biomarkery biotoksyn są podwyższone.
– Musisz zająć się tą chorobą w odpowiedniej kolejności.
– Badanie na 20 pacjentach poprzez podawanie hormonu VIP – naprawił on problemy z pulsem i poprawił ogólne problemy zdrowotne. Po 18miesiącach leczenia stwierdził, że VIP jest bezpieczny i efektywny
– 11-3-52B i 4-3-53 to to co Shoemaker nazywa osobami lękliwymi
– ERMI – indeks środowiskowy poziomu pleśni – mycometrics.com
– Rozróżnia 2 typy pleśni – wewnątrz domowe i zewnątrz które dostają się do domu poprzez okna w domu. Ten drugi typ generalnie nie jest problematyczny
– Jest już nowy indeks środowiskowy pleśni nazywany HERTSMI-2 który używany jest, gdy osoba jest chora(wcześniejsza ekspozycja na pleśń) i chce wiedzieć czy bezpiecznie jest dla niej z powrotem do domu. Nowe wyniki to – prawidłowy powinien być poniżej 10, szare pole(zatem raczej odradza się wchodzenia) to 11-15, 16 i wyżej to niebezpiecznie.
– Borelioza i pleśń mają tą samą cechę wspólną – niskie MSH i niski VIP
– TGF-b1 powinno być poniżej 5000. Gronkowiec w nosie może być czynnikiem podwyższonego TGF-b1.
– Nie powinno brać się hormonu VIP jeśli ERMI wynosi pow.2. Powinno się mięć także negatywny VCS i być wolnym od gronkowca w nosie(MARCoNS)
– Kortyzol powyżej 20 jest problemem. ACTH powinno być obniżone kiedy kortyzol jest nisko. Jeśli ACTH jest wyższe niż kortyzol, wtedy jest to problem.
– Kiedy otwierasz okno w domu, poziomy pleśni z grupy 2 (dobra pleśń) się zwiększają
– Jeśli chodzi o ćwiczenia, można zacząć od 5 minut na bierzni i zwiększać długość o 2 minuty codziennie.Można też robić przysiady przez 15minut czy też podnosić ciężary.
– Niektóre mykotoksyny mają grupy acetylowe, które prowadzą do zwiększenia C4a poprzez MASP2. Jeśli nie ma wolnych grup acetylowych, C4a może być na normalnym poziomie nawet kiedy choroba pleśniowa jest aktywna.
– Kiedy jest wysokie TGF-b1 a niskie C4a,może to być marker gronkowca w nosie
– VIP blokuje MASP2 które może spaść przy wysokim poziomie C4a. Może spaść z 40tyś do 10tyś jednak generalnie nie niżej niż z 10tys do 5tyś.
– Używa Procrit(PD:lek używany do leczenia anemi u ludzi z problemami z nerkami) do obniżenia C4a
– Zaadresowanie problemów z hormonem VIP to napewno nie pierwsza rzecz którą powinno się zająć. Jeśli ludzie nie użyją tego prawidłowo, nie tylko nie będzie działał, ale może doprowadzić do tego, że będzie niedostępny dla tych, którzy faktycznie mogą czerpać z niego korzyści
– Jest on jak powłoka farby – musisz wpierw naprawić strukturę a następnie ją pomalować.
– Wysokie dawki oleju rybiego mogą być używane zamiast Actos u ludzi SLENDER. Należy być na diecie bez amylazy bedąc na oleju rybim czy też Actos.
– Jeśli masz reakcje herx, występuje pogorszenie w kolumnach D i E testu VCS. Leczenie Actos lub olejem rybim z cholestyraminą może unormować wyniki testu VCS.
– Galaxy Diagnostics to nowy lab, który wykonuje polepszony test na bartonellę.
– Zauważyli, że acetylacja i metylacja to coś, co możę być używane do zmieniania genomu prowadząc do choroby. Jest to obszar, który wymaga ciągłych badań.
– Na MARCoNS rifampina to świetny eliminator biofilmu. Jeśli nie może być brana, zwiększ dawkę x3 sprayu BEG(BEG spray)
– Jeśli chodzi o najważniejsze testy – TGF-b1 to nr.1, CD4+CD25+ a następnie C4a.
– Jeśli CD4+CD25+ jest nisko, pacjent ma kłopoty. VIP podniesie go na nogi.
Post wydał Ci się wartościowy?a może po prostu mnie lubisz ;)?podziel się nim na Facebooku i go udostępnij!
Polub tego bloga na FB, gdzie znajdziesz też dodatkowe newsy, których tutaj nie publikuje https://www.facebook.com/zdrowiebeztajemnic
Obserwuj mnie na instagramie www.instagram.com/premyslaw84
Głosuj i wybieraj kolejne tematy – prawa strona bloga – zakładka „Ankieta”
Chanca Piedra (Phyllanthus niruri) to roślina, którą nazywają też 'stone breaker’ czyli łamacz kamieni. I faktycznie ogrom doniesień użytkowników jak i same badania wykazuja, że doskonale się nadaje do pozbycia się zarówno kamieni nerkowych jak i żółciowych. Co mi jeszcze zaimponowało w tej roślinie do wgłebienia się w badania na jej temat?Np. silne dowody na jej działanie przeciwmalaryczne a jak działa na malarię to także i na naszą rodzimą europejską Babeszjozę. Jakie jeszcze właściwości prozdrowotne ma do zaoferowania Chanca piedra?O tym poniżej.
Skład Phyllanthus niruri: lignany (phyllanthin, hypophyllanthin, nyrphylline, nirtetralin, niranthin, phyltetralin, phyllnirurin ), taniny (phyllanthusin D, amariin, amarulone, amarinic acid), ellagitannins (repandusinic acid, geraniin, corilagin), flawonoidy (quercertin, astralgin, quercertrin, isoquercitrin i rutyna), flawonole (kwercetynę), sterole (beta-sitosterol), alkaloidy (ent-norsecurinine, sobubbialine, epibubbialine, sobubbialine, epibubbialine, diarylbutane, nyrphyllin, nirurine, phyllochrysine), saponiny, leucodelphins, ellagic acid, gallic acid, calcium oxalate, phyltetralin, diarylbutane, glycozydy, phenylpropanoids, common lipids, astragalin, carboxylic acids (brevifolin), cymene, gallocatechins, lintetralins, methyl salicylate, niruretin, arabinogalaktan , niruriside, repandusinic acids, triacontanal, tricontanol. trójterpeny (lupeol, phyllanthol, phyllanthenol) i amarinic acid. Zawiera również duże ilości potasu, manganu, miedzi i cynku. 1)ziolazodleglychkrain.blogspot.com/2017/04/phyllanthus-niruri-lisciokwiat-niruri.html2)ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/16252911
Rewelacyjny artykuł naukowy na temat właściwości i składu chanca piedra który mogę polecić znajdziesz pod tym adresem – sci-hub.tv/10.1211/jpp.58.12.0001 lub nawet lepszy wręcz książkę o tej roślinie – sci-hub.la/10.1002/ptr.5825
Indiach i Malezji Phyllanthus niruri jest tradycyjnie gotowany w mleku, które pite jest potem na pusty żołądek aby wyleczyć żółtaczkę, podawane jest dorosłym, dzieciom a nawet niemowlętom. Indyjskie i Brytyjskie badania potwierdziły bezpieczeństwo i skuteczność tego zioła w leczeniu żółtaczki i zapalenia wątroby u dzieci. Brytyjscy naukowcy podali że u dzieci leczonych na ostre zapalenie watroby, funkcje wątroby wróciły do normalnego funkcjonowania w ciągu pięciu dni. Związki aktywne phyllanthin i hypophyllanthin wyizolowane z P. niruri są głównymi składnikami wielu popularnych toników na wątrobę sprzedawanych w Indiach m.in. Liv.-52. W wielu rejonach Indii P. niruri jest powszechnie używany jako antidotum na ukąszenia węży. Dolegliwości żołądkowo-jelitowe – zioło to znane jest z przynoszenia ulgi w wielu problemach układu trawiennego, dzięki swoim właściwościom tonizujacym, przeciwdrobnoustrojowym oraz stymulowania żółci. Używane jest w leczeniu infekcji, czerwonki (włączajac czerwonkę amebiczną), cholery, tyfusu, biegunek, stanów zapalnych, rectitis (zapalenie odbytnicy), appendicitis (zapalenie wyrostka), sprue tropikalnej, kolki, zaparć, gazów, bólów brzucha, niestrawności, anoreksji, anemii i nowotworów brzusznych.
Niemiecki doktor Wolfram Wiemann zaobserwował efektywność P. niruri w usówaniu kamieni w ciąg tygodnia lub dwóch, w 94% z u ponad 100 swoich pacjentów leczonych na kamienie nerkowe. Niemniej jednak zioło to jest rekomendowane przeciw kamieniom nerkowym kiedy kamienie te są raczej małe, ale niezalecane w przypadkach gdy kamienie są duże. Chanca Piedra jest również środkiem używanym w przypadkach kamieni żółciowych, jako że zwiększa wydzielanie żółci w pecherzyku żółciowym i znacząco obniża poziom cholesterolu i trójglicerydów we krwi. Standardowe dawki suszonego Phyllanthus’a niruri dla dorosłych to 3g na szklankę wody, 2 lub 3 razy dziennie. Inne zaburzenia układu moczowego – napary z P. niruri są również spożywane w celu leczenia wielu innych dolegliwości nerek i dróg moczowych, takich jak infekcje, bóle nerek lub pęcherza, kolka nerkowa, spazmy, albuminuria i inkontynencja z przepełnienia (nietrzymanie moczu z przepełnienia związane z zablokowaniem dróg ujścia uryny, np. na skótek przerostu prostaty). Zioło to tonizuje, harmonizuje, wzmacnia, odtruwa i ochrania nerki, zwiększa wydalanie moczu oraz usuwa uczucie pieczenia występujące podczas jego oddawania. Normalizuje podwyższony poziom wydalanego w moczu wapnia, zmniejsza nadmiar kwasu moczowego we krwi(przeciwdziała i leczy dne moczanową) zwiększając jego wydalanie i istotnie zwiększa ilość wydalanego sodu. Zioło to jest również spożywane aby pobudzić produkcję mleka w przypadkach jego braku. Choroby u dzieci i niemowląt – wywary podawane są niemowlętom i dzieciom na kaszel. Młode liście dawane są dzieciom w celu usunięcia kaszlu lub czkawki. W Malezji P. niruri jest gotowany w kozim mleku, które jest podawane dzieciom i niemowlętom przeciw żółtaczce. W Indiach plemiona z Chotanagpur używają korzenia jako łagodnego środka uspakajającego aby ułożyć małe dzieci do snu, i podają sok z liści w mleku kokosowym w celu pobudzenia apetytu u dzieci. Odrobina soku z tego zioła na kawałku materiału może być użyta do czyszczenia języka u dzieci. Roślina ta zmiażdżona na pastę podawana jest w formie lewatywy niemowlętom jako antidotum na zatrucie. Wywary z całej ususzonej rośliny używane są do kąpieli noworodków jako środek antyseptyczny dla ich skóry. Jakiekolwiek powiększenie wątroby i śledziony, które często pojawia się przy długotrwałej gorączce, zanika i powoli ataki gorąca i dreszcze ustępują.), a także wszystkim innym przewlekłym gorączkom. W Paragwaju Phyllanthus niruri używany jest przede wszystkim do zwalczania gorączki, i czasem nazywany jest Chinina Biednego Człowieka, ale w Indonezji niektórzy ludzie mówią że jest on lepszy w leczeniu malarii niż chinina. Wywary z tego zioła używane są do kąpieli jako zabieg leczniczy podczas malarii i innego typu gorączek. nfekcje bakteryjne – roślina ta spożywana jest w różnej formie w celu zwalczenia wielu typów infekcji bakteryjnych różnych narządów, m.in.: przeziębienia, czerwonki, cholery, duru brzusznego, gruźlicy, trądu, rzeżączki i syfilisu. Zioło to potwierdziło w testach swoją skuteczność przeciwko Micrococcus pyrogenes, Escherichia coli, Staphylococcus i bakteriom Pasteurelli. Naukowcy sugerują że może być ono skuteczne w leczeniu boreliozy, jako że jest ona wywoływana przez bakterie typu krętków a P. niruri jest tradycyjnie używany w walce z syfilisem, który jest również powodowany przez rodzaj krętków.
Zastosowanie zewnętrzne
– sok z rośliny nakładany jest aby leczyć posiniaczenia, rany, owrzodzenia, chroniczne choroby skóry, oczyszczać skórę z czyraków i ropni, a także nowotworów
– sok wprowadzany jest do ucha aby leczyć stany zapalne
– okłady ze zmiażdżonych liści stosuje się na posiniaczenia, rany (czasem w połączeniu z kurkumą), stany zapalne, zwyrodnienia, grzybice, łuszczycę, wypryski, obrzęki, kurzajki, owrzodzenia i świerzb. Pasta z liści P. niruri może być używana do leczenia białych punktów na skórze i żółtaczki, redukuje również swędzenie. Pasta ta nakładana jest na miejsca ukąszenia węży jako antidotum.
– napary mogą być używane po ostudzeniu do płukania jamy ustnej w celu pozbycia się wrzodów lub stanów zapalnych 110)ziolazodleglychkrain.blogspot.com/2017/04/phyllanthus-niruri-lisciokwiat-niruri.html
Uznaje się że jego duże dawki powodują aborcję, dlatego nie wskazane jest przyjmowanie go podczas ciąży oraz przez kobiety planujące poczęcie. Konsumpcja dużych ilości Phyllanthus’a niruri powoduje biegunkę. 111)ziolazodleglychkrain.blogspot.com/2017/04/phyllanthus-niruri-lisciokwiat-niruri.html
– Mój partner miał ból woreczka żółciowego od lat i ZNIKNĄŁ ZNIKNĄŁ ZNIKNĄŁ!!!Miała ból nerek i PRZEPADŁ PRZEPADŁ PRZEPADŁ! ŚWIETNY PRODUKT i świetna cena.
– Moje problemy zostały zażegnane po około miesiącu (kamienie żółciowe)
– W mniej niż miesiąć mojej żony chroniczny ból nerek zniknął i nie wrócił. Moja siostrzenia miała mieć operacje wycięcia woreczka żółciowego która odwołała po 2 tygodniach od stosowania preparatu.
– Mój misiek miał ból nerek przez 9dni przed zarzyciem tego preparatu. Po rozpoczęciu brania wg.zaleceń wydalił 10-12 kamieni nerkowych w 3 dni. To świetny suplement,działa!
– Lubie Chance piedre bo pomaga w sztywności stawów
– Po braniu chancy piedry przez pare dni moje przewody żółciowe zostały otwarte a moja kupa nie jest już żółta. Tak też się stało u 2 innych osób.
– Mam pewne problemy z nerkami i po zarzyciu Chancy Piedry czuje się lepiej i mam więcej energi każdego dnia
– Brałem to przez pare dni na moją wątrobe – polepszyło mi się. Dałem chance piedre mojemu bratu(37lat) który ma kamienie w woreczku żólciowy i narzekał na palenie w żołądku które przeszło po tym preparacie.
– Moja skóra wydaje się czystrza(w dotyku) po spożywaniu Chanca Piedra
– Po spożyciu jednej buteleczki przez miesiąć zauważyłem że przepływ moczu jest zwiększony i nie mam podczas niego bólu ani nacisku na pęcherz (PD:zakładam że gość prawdopodobnie ma/miał przerost prostaty który powoduje ból przy oddawaniu moczu)
– Przez przypadek wziołem 40 kropelek Chanca Piedra jednego dnia kiedy to miałem wirusa herpes na mojej dolnej wardze. Pare godzin po tym poczułem smerganie i ból który minął calkowicie. Zaczołem stosować 40 kropelek na kubek wody 3x dziennie przez 3dni – tak wyleczyłem się z infekcji wirusem herpes po którym nie miałem śladu.
– Używam Chancy Piedry przez tydzien – świetnie mnie oczyszcza! Biorę ją na wątrobe i woreczek żółciowy w celu detoksu i nawet teraz widze że wszystko przesuwa do kanalizy a stolce mają odpowiedni kolor i kształt.
Np.tą stąd (nalewka) lub w kapsułkach stąd
Post wydał Ci się wartościowy?a może po prostu mnie lubisz ;)?podziel się nim na Facebooku i go udostępnij!
Polub tego bloga na FB, gdzie znajdziesz też dodatkowe newsy, których tutaj nie publikuje https://www.facebook.com/zdrowiebeztajemnic
Obserwuj mnie na instagramie www.instagram.com/premyslaw84
Głosuj i wybieraj kolejne tematy – prawa strona bloga – zakładka „Ankieta”
Literatura
⇧1, ⇧110, ⇧111 | ziolazodleglychkrain.blogspot.com/2017/04/phyllanthus-niruri-lisciokwiat-niruri.html |
---|---|
⇧2 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/16252911 |
⇧3 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/28764202 |
⇧4 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/28718838 |
⇧5 | monitorujcukrzyce.pl/inhibitory-alfa-glukozydazy-akarboza- |
⇧6 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25800644 |
⇧7, ⇧100, ⇧101, ⇧102, ⇧103, ⇧104, ⇧105, ⇧107 | sci-hub.la/10.1002/ptr.5825 |
⇧8 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/28511679 |
⇧9 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/27220075 |
⇧10 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/28483637 |
⇧11 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/28479727 |
⇧12 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/28159595 |
⇧13 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20020986 |
⇧14 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23105663 |
⇧15 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/17133737 |
⇧16 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/28391709 |
⇧17 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/27318080 |
⇧18 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/26693408 |
⇧19 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/17913477 |
⇧20 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/4087921 |
⇧21 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20510348 |
⇧22 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/17904597 |
⇧23 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/17882995 |
⇧24 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/17268086 |
⇧25 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/16953466 |
⇧26 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/16890682 |
⇧27 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25260580 |
⇧28 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25009077 |
⇧29 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22131154 |
⇧30 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/7561442 |
⇧31 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/3467354 |
⇧32 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24991228 |
⇧33 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24868872 |
⇧34 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24672644 |
⇧35 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/14992325 |
⇧36 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24461523 |
⇧37 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23829630 |
⇧38 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23570525 |
⇧39 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23410205 |
⇧40 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23333746 |
⇧41 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22919249 |
⇧42 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22619617 |
⇧43 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22529650 |
⇧44 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22290450 |
⇧45, ⇧52 | sci-hub.tv/10.1021/np0497245 |
⇧46 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/15507366 |
⇧47 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/11235553 |
⇧48 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/10624878 |
⇧49 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22231455 |
⇧50 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22034238 |
⇧51 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/19521844 |
⇧53 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/12169400 |
⇧54 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/2514047 |
⇧55 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/28928090 |
⇧56 | biotechnologia.pl/kosmetologia/biustomania,2148 |
⇧57 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/28911625 |
⇧58 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/28344029 |
⇧59 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24648109 |
⇧60 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24586486 |
⇧61 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23690850 |
⇧62 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20112179 |
⇧63 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23239439 |
⇧64 | ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC5061927/ |
⇧65 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22649471 |
⇧66 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22645080 |
⇧67 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22319255 |
⇧68 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22290470 |
⇧69 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21986363 |
⇧70 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21941945 |
⇧71 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21609315 |
⇧72 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21323477 |
⇧73 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21176271 |
⇧74 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22432563 |
⇧75 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20380522 |
⇧76 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/15383230 |
⇧77 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/19397979 |
⇧78 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/18541126 |
⇧79 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/16896689 |
⇧80 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/12599017 |
⇧81 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/12010223 |
⇧82 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/10095174 |
⇧83 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/15221244 |
⇧84 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/16394535 |
⇧85 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/14515028 |
⇧86 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/1283310 |
⇧87 | ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC60997/ |
⇧88 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/8786163 |
⇧89 | (Hufford et al 1988; Au et al 2004) |
⇧90 | (Beutler et al 1985) (Mensah et al 1990; Weenen et al 1990) |
⇧91 | (Subeki et al 2005) |
⇧92 | (Latte & Kolodziej 2000) |
⇧93 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20095802 |
⇧94 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20838625 |
⇧95 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24782645 |
⇧96 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20843268 |
⇧97 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21455418 |
⇧98 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21698198 |
⇧99 | (Taylor, 2003) |
⇧106 | (Martin et al., 1998; Hegarty et al., 2000; Matsuda et al., 2006; Hirpara et al., 2009; Martinez et al., 2009; Fonseca-Silva et al., 2011; Khachatoorian et al., 2012) |
⇧108 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25996262 |
⇧109 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25864680 |
Refluks żołądkowo przełykowy GERD czy też NERD (ten w którym nie doszło jeszcze do nadżerek) to przypadłość bardzo częsta w obecnych czasach. Jak sam zobaczysz wynika ona naprawde z bardzo wielu czynników – jeszcze nigdy nie udało mi sie wtrafić z sugestią u kogoś z refluksem aby zastosował tylko 1 preparat lub interwencje co cofneło GERD (no dobra – nie licze po prostu zastosowania octu jabłkowego w kapsułkach przed lub po posiłku – to jest po prostu zbyt łatwe i się nie liczy). Objawów które wskazują na refluks jest naprawdę sporo, tak samo jak i rzeczy, które do niego doprowadzają. Ogólnie nie spotkałem jeszcze osoby która doprowadziła do choroby refluksowej poprzez tylko 1 niezdrową czynność – zawsze jest to kumulacja niezdrowych praktyk, medykamentów czy ogólnie szeroko pojętego stylu życia. Poza tym, jest też kilka podtypów refluksu – kwaśny,zasadowy czy też np. żołądkowo-przełykowo-dwunastniczy(z dwunastnicy). W tym ostatnim dochodzi do bardzo nie przychylnego że tak powiem oddziaływania kwasów żołciowych na gardło/przełyk co znacznie pogarsza leczenie samego refluksu. Chciałbym także zwrócić uwagę na stosowanie inhibitorów pompy protonowej(IPP) które są obecnie wciskane na każdym kroku praktycznie z automatu – nie są to leki które są w stanie wyleczyć jakąkolwiek forme refluksu – jeśli komukolwiek udało się dzięki nimi wyleczyć chorobę refluksową to napewno był to zbieg okoliczności. Spotkałem się już osobami które są od nich uzależnione, biorąc je już wiele lat – doprowadziły one u nich do masy problemów zdrowotnych które wypunktowałem(nie wszystkie) w tym artykule. Zwróciłem także uwagę na przełyk Barretta oraz na gruczolakoraka przełyku które są ostatnimi stadiami refluksu. Zreszta – po co mam Ci dalej ogólnie omawiać tą chorobę skoro możesz przeczytać praktycznie wszystko o niej w szczegółach poniżej?Zarezerwuj sobie ok.godziny na ten artykuł …miłego czytania. Najważniejsze – nie stresuj się podczas lektury bo to także doprowadza do GERD czy NERD :-). I jeszcze jedno – bsam też miałem refluks przełykowy – jak sobie z nim poradziłem?wzmianka na samym końcu w podsumowaniu.
2)sci-hub.tv/10.1097/MCG.0000000000000439
(174)www.advances.umed.wroc.pl/pdf/2013/22/3/303.pdf)
(295)sci-hub.tv/10.1097/01.NPR.0000431881.25363.84)
Jak zauważyłeś twardych dowodów,wątków,poszlak i wskazówek na temat refluksu jest lekko mówiąc multum. Najważniejsze, abyś odrzucił to co Ciebie na pewno nie dotyczy i zainteresował się potencjalnymi problemami o których nie wiedziałeś, a doprowadziły u Ciebie do choroby refluksowej. Wiem, że ten artykuł nie jest kompletny gdyż nie porusza tematyki receptorów mGlu, nerwu błędnego i jego modulacji(regulacji), leczenia infekcji typu SIBO, hormonu VIP, greliny, leptyny,układu endokanabinoidowego, insulinooporności, hormonu CCK,zaparć czy problemu z nadmierną glukozą, nadmiernym pobudzeniem komórek tucznych czy też z kluczowymi organami takimi jak wątroba i nerki a nawet infekcji pasożytami – wszystko to ma konkretny wpływ na refluks – mało tego, zaburzenia każdego z tych elementów powodują GERD czy też NERD jak i doprowadzają w późniejszym czasie do gruczolakoraka przełyku czy też przełyku Barretta. Pamiętaj też, że praca zmianowa na nockach totalnie rozwala naturalne wytwarzanie melatoniny a ta substancja jest kluczowa w utrzymaniu zdrowia układu pokarmowego. Nie mogę w 1 artykule omówić 15 bardzo rozbudowanych tematów bo zajełoby mi to nie 8 tygodni a minimum 12 miesięcy jak nie więcej. A właśnie -artykuł o refluksie jest najdłuższym i najobszerniejszym artem na tym blogu – przejżałem prawie 40tyś badań na ten temat a literatura która cokolwiek wprowadza do tego tematu to prawie 800 pozycji. Jeśli udało Ci się dotrwać do przeczytania moich wypocin do końca byłbym dozgonnie wdzieczny, jeślibyś docenił moją pracę oraz czas i udostępnił ten artykuł u siebie na facebooku bo wtedy wiem, że dotrę do dużej grupy odbiorców,którzy mogą mieć problem z popularną zgagą / refluksem. Dzięki z góry.
Jakiś czas temu miałem problem refluksowy zawsze kiedy to bywałem w pracy poza granicami PL. Miałem do dyspozycji łazienkę w której na uszczelkach była pleśń – przez to bardzo szybko doszło do mnie u kandydozy (co jest normalne), pleśń usunąłem ale na nic to sie zdało gdyż i tak jakieś małe ulości pozostały na uszczelkach których nie byłem w stanie dostrzeć wzrokiem. Ponadto piłem napoje gazowane(rzadko bo rzadko …raz na 2 dni i to jeszcze w puszcce) ze względu na stres. Już po samym odłożeniu gazowanych, odłożeniu wszystkiego co ma cukier, nabiału(kluczowe,bieda w pracy także jadałem prawie wszystko) i dołożeniu(moim zdaniem najważniejsze) melatoniny liposomalnej nalot żołty(zatem kwasu żołądkowego) z rana kiedy się budziłem znikł. Zatem nie natrudziłem się za bardzo tak jak musze się namęczyć z niektórymi osobami które do mnie piszą a które mają chorobę refluksową …
Do przejżenia w przyszłości
sci-hub.tv/10.1038/nrd2444
sci-hub.tv/10.1517/13543784.12.1.39
sci-hub.tv/10.1159/000343975
sci-hub.tv/10.1097/MCG.0b013e318169021d
ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/17526179
sci-hub.tv/10.1016/j.tips.2011.02.003
ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/16047559
Post wydał Ci się wartościowy?a może po prostu mnie lubisz ;)?podziel się nim na Facebooku i go udostępnij!
Polub tego bloga na FB gdzie czasami wrzucam dodatkowe newsy nie publikowane na blogu https://www.facebook.com/zdrowiebeztajemnic
Literatura
⇧1, ⇧2 | sci-hub.tv/10.1097/MCG.0000000000000439 |
---|---|
⇧3 | sci-hub.tv/10.1046/j.1365-2168.1998.00780.x |
⇧4 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24151378 |
⇧5 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20461951 |
⇧6 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/15366675 |
⇧7 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/2057738 |
⇧8 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/15588798 |
⇧9 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/1882789 |
⇧10 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/1926953 |
⇧11 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/3414086 |
⇧12 | sci-hub.tv/10.1111/j.1600-051X.2009.01494.x |
⇧13 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21860819 |
⇧14 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/18205259 |
⇧15 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/26739854 |
⇧16 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22277344 |
⇧17 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25780309 |
⇧18 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22314391 |
⇧19 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/27527893 |
⇧20 | sci-hub.tv/10.1002/jcp.26136 |
⇧21 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/6608226 |
⇧22 | pl.wikipedia.org/wiki/Glukagon |
⇧23 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/14669337 |
⇧24 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/6823187 |
⇧25 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/19040020 |
⇧26, ⇧432 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/18502208 |
⇧27 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/18779468 |
⇧28 | journals.viamedica.pl/eoizpm/article/download/25951/20761 |
⇧29 | ”Marta Dąbrowska, Dorota Szydlarska, Ewa Bar-Andziak Katedra i Klinika Chorób Wewnętrznych i Endokrynologii Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego Adiponektyna a insulinooporność i miażdżyca” |
⇧30 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21845377 |
⇧31 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/19120901 |
⇧32 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21848629 |
⇧33 | ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3228988/ |
⇧34 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22060288 |
⇧35 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24961118 |
⇧36 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/9040897 |
⇧37 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/28883961 |
⇧38 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23229594 |
⇧39 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23083982 |
⇧40 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25573720 |
⇧41 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20733935 |
⇧42, ⇧45 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21063481 |
⇧43, ⇧541, ⇧542 | ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3091156/ |
⇧44 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21532161 |
⇧46 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/19958309 |
⇧47 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23774797 |
⇧48 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21318998 |
⇧49 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/17845694 |
⇧50, ⇧162 | sci-hub.tv/10.1007/s00467-011-1983-x |
⇧51 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/26854251 |
⇧52 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/8881984 |
⇧53 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22875307 |
⇧54 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/3632023 |
⇧55 | sci-hub.tv/10.1111/j.1468-1293.2009.00807.x |
⇧56 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/10443906 |
⇧57 | sci-hub.tv/10.1111/j.1572-0241.2002.05772.x |
⇧58 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21485512 |
⇧59, ⇧103 | jpp.krakow.pl/journal/archive/12_11/pdf/591_12_11_article.pdf |
⇧60 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/19525872 |
⇧61 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/19405255 |
⇧62 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/18949531 |
⇧63 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/27840365 |
⇧64 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/11219528 |
⇧65 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/17298766 |
⇧66 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24907504 |
⇧67 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21586173 |
⇧68 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/12702981 |
⇧69 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/28397447 |
⇧70 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/28437356 |
⇧71 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/8783522 |
⇧72 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/16332488 |
⇧73 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/9058468 |
⇧74 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/26255560 |
⇧75 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/8338415 |
⇧76 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/18592151 |
⇧77, ⇧79 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/18475336 |
⇧78 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/3995239 |
⇧80 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/16036501 |
⇧81 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/8237089 |
⇧82 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/6989439 |
⇧83 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/1565224 |
⇧84 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/3534050 |
⇧85, ⇧113, ⇧114 | sci-hub.tv/10.1016/j.gtc.2016.02.003 |
⇧86 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/16622332 |
⇧87 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/14722388 |
⇧88 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/6894002 |
⇧89 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/9219778 |
⇧90 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/18437485 |
⇧91 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/2178535 |
⇧92 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25992813 |
⇧93 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/19741311 |
⇧94 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/28914696 |
⇧95 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/27446827 |
⇧96 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/12358231 |
⇧97 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22300015 |
⇧98 | sci-hub.tv/10.1148/86.6.1041 |
⇧99 | sci-hub.tv/10.1016/j.cgh.2010.11.039 |
⇧100 | ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC2963147/ |
⇧101 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/12498999 |
⇧102 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23826847 |
⇧104 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/14756022 |
⇧105 | pl.wikipedia.org/wiki/Układ_przywspółczulny |
⇧106 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/11769720 |
⇧107 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/12084847 |
⇧108 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/29081029 |
⇧109 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/10958210 |
⇧110 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/15912364 |
⇧111 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/18324880 |
⇧112, ⇧280 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/27512850 |
⇧115 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/15849392 |
⇧116 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/1952711 |
⇧117 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/19941090 |
⇧118 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/8710433 |
⇧119 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/26426655 |
⇧120 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/11215353 |
⇧121 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/15631321 |
⇧122 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/18460163 |
⇧123 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23371037 |
⇧124 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/19391346 |
⇧125 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/17919274 |
⇧126 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/17925430 |
⇧127 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21086223 |
⇧128 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/1946000 |
⇧129 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/15351016 |
⇧130 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/18046990 |
⇧131 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24718860 |
⇧132 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22963909 |
⇧133 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22964626 |
⇧134 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22553136 |
⇧135 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20424538 |
⇧136 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/18609166 |
⇧137 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24252041 |
⇧138 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22144996 |
⇧139 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/27556519 |
⇧140 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20517277 |
⇧141 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/6884107 |
⇧142 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/19957777 |
⇧143 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/19771391 |
⇧144 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/19690661 |
⇧145 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21248360 |
⇧146 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/12784293 |
⇧147 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/18328794 |
⇧148 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20639775 |
⇧149 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20639774 |
⇧150 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/18073124 |
⇧151 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22538254 |
⇧152 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21211656 |
⇧153 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/18681944 |
⇧154 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22135605 |
⇧155 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22334515 |
⇧156 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22331013 |
⇧157 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24121144 |
⇧158 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25110424 |
⇧159 | cbi.nlm.nih.gov/pubmed/24753336 |
⇧160 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23025757 |
⇧161 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/26324664 |
⇧163 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20736112 |
⇧164 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25133779 |
⇧165, ⇧714, ⇧733 | ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3128165/ |
⇧166 | ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC5534346/ |
⇧167 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20301323 |
⇧168 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/26281170 |
⇧169 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25168182 |
⇧170 | jstage.jst.go.jp/pub/pdfpreview/internalmedicine/51/20_51_51.8383.jpg |
⇧171 | jstage.jst.go.jp/article/internalmedicine/51/20/51_51.8383/_article |
⇧172 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25071357 |
⇧173 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/15055710 |
⇧174 | www.advances.umed.wroc.pl/pdf/2013/22/3/303.pdf |
⇧175 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/26674625 |
⇧176 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/18774247 |
⇧177 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/12003417 |
⇧178 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23698189 |
⇧179 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23758760 |
⇧180 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/16764790 |
⇧181 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/9619984 |
⇧182 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/28702854 |
⇧183 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/19089153 |
⇧184 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24011800 |
⇧185 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25466325 |
⇧186 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24516699 |
⇧187 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/18720002 |
⇧188 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/11873099 |
⇧189 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/19082721 |
⇧190 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23794297 |
⇧191 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25255080 |
⇧192 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/26392769 |
⇧193 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21454063 |
⇧194 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23999171 |
⇧195 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/26396004 |
⇧196 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22105180 |
⇧197 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/19009231 |
⇧198 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/10852522 |
⇧199 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/6224922 |
⇧200 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/7416139 |
⇧201 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/28262205 |
⇧202 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/3800530 |
⇧203 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/9674479 |
⇧204 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25808429 |
⇧205 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/14662177 |
⇧206 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/11736721 |
⇧207 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/17511215 |
⇧208 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/12393039 |
⇧209 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/15224835 |
⇧210 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/19489474 |
⇧211, ⇧389 | ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC2921087/ |
⇧212 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/29147879 |
⇧213 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/9032590 |
⇧214 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/19491506 |
⇧215 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/3583692 |
⇧216 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/17511235 |
⇧217 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/17603713 |
⇧218 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/12928077 |
⇧219 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/11449097 |
⇧220 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/8157421 |
⇧221 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22099620 |
⇧222 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/26256428 |
⇧223 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/10957933 |
⇧224 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/10230922 |
⇧225 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/11729108 |
⇧226 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/26443628 |
⇧227 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/18958550 |
⇧228, ⇧229, ⇧451 | sci-hub.tv/10.1038/ajg.2010.272 |
⇧230 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/1773945 |
⇧231 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/1670223 |
⇧232 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/1811318 |
⇧233 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/1941459 |
⇧234 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/17907900 |
⇧235 | sci-hub.tv/10.1007/s00535-004-1440-8 |
⇧236 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/7404230 |
⇧237 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/19374305 |
⇧238 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/879893 |
⇧239 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/15906752 |
⇧240 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23639809 |
⇧241 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/15089887 |
⇧242, ⇧408 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/12189552 |
⇧243 | ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC1595915/?page=2 |
⇧244 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/19166139 |
⇧245 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/9454361 |
⇧246 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/19477034 |
⇧247 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/19140217 |
⇧248, ⇧477 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/26650186 |
⇧249 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/19590427 |
⇧250 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20795406 |
⇧251 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21883699 |
⇧252 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20731160 |
⇧253 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/19951613 |
⇧254 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20414055 |
⇧255 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22383209 |
⇧256 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20304146 |
⇧257 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22413852 |
⇧258 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25364974 |
⇧259, ⇧392 | ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC5083128/ |
⇧260 | ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC544625/ |
⇧261, ⇧356 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/19074641 |
⇧262 | ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3400810/ |
⇧263 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/16224642 |
⇧264 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/11330417 |
⇧265, ⇧739 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/15913477 |
⇧266 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/17349848 |
⇧267 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23964146 |
⇧268 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24928064 |
⇧269 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/17439595 |
⇧270 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24210194 |
⇧271 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/19429794 |
⇧272 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21095095 |
⇧273 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/7106040 |
⇧274 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20497140 |
⇧275 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/12611566 |
⇧276 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/27005292 |
⇧277 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/26986625 |
⇧278, ⇧279, ⇧684 | ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3801363/ |
⇧281 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/18205046 |
⇧282 | sci-hub.tv/10.1111/j.1572-0241.2000.03175.x |
⇧283 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/11712327 |
⇧284 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/15166964 |
⇧285 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/11768699 |
⇧286, ⇧297 | ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC1799152/?page=1 |
⇧287 | hindawi.com/journals/scientifica/2013/518909/#B140 |
⇧288 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/15865235 |
⇧289 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/3792782 |
⇧290 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25562159 |
⇧291 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25528854 |
⇧292 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/16002270 |
⇧293 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/15513378 |
⇧294, ⇧295, ⇧345, ⇧597 | sci-hub.tv/10.1097/01.NPR.0000431881.25363.84 |
⇧296 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/3569677 |
⇧298 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/26506614 |
⇧299 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20588261 |
⇧300 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/9132398 |
⇧301 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21881975 |
⇧302, ⇧303 | sci-hub.tv/10.1016/j.gtc.2012.12.001 |
⇧304 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24338227 |
⇧305 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25457064 |
⇧306 | sci-hub.tv/10.1016/j.mito.2004.07.014 |
⇧307 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/12452391 |
⇧308 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/19122512 |
⇧309 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/11729118 |
⇧310 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/29032661 |
⇧311 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/17923849 |
⇧312, ⇧648 | ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC5605139/ |
⇧313 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/17908704 |
⇧314 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/15510890 |
⇧315 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/15467608 |
⇧316 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/12782823 |
⇧317 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22961239 |
⇧318 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/11182403 |
⇧319, ⇧658 | ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3943848/ |
⇧320 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/18412980 |
⇧321 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21369492 |
⇧322 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/27582035 |
⇧323, ⇧439 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/19360912 |
⇧324, ⇧500, ⇧502 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/29199165 |
⇧325 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25255580 |
⇧326 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/12940431 |
⇧327 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/2617083 |
⇧328 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/2327378 |
⇧329 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/27928725 |
⇧330 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22101998 |
⇧331, ⇧534 | sci-hub.tv/10.1007/s10620-007-0108-7 |
⇧332 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/17304402 ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/8112143 |
⇧333 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21726258 |
⇧334 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21735083 |
⇧335 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/28366009 |
⇧336 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/18072821 |
⇧337 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/17537023 |
⇧338 | rozanski.li/2872/theae-viridis-folium-lisc-zielonej-herbaty-w-fitoterapii-i-kosmetologii/ |
⇧339 | Murphy DW, Castell DO (1988) Chocolate and heartburn: evidence of increased esophageal acid exposure after chocolate ingestion. Am J Gastroenterol 83:633–636 |
⇧340 | sci-hub.tv/10.1007/s10620-007-0108-7 |
⇧341 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21675582 |
⇧342 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/11712463 |
⇧343 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/16871438 |
⇧344 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22185927 |
⇧346 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/29259636 |
⇧347 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25806715 |
⇧348 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/7383069 |
⇧349, ⇧535 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25396005 |
⇧350 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/16246942 |
⇧351 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23464395 |
⇧352, ⇧361 | onlinelibrary.wiley.com/doi/10.1111/pai.12659/full |
⇧353 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/16696806 |
⇧354 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/17201221 |
⇧355 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20535343 |
⇧357 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/18853995 |
⇧358 | sci-hub.tv/10.1038/ajg.2009.208 |
⇧359 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/2741888 |
⇧360 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/2993687 |
⇧362 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/15448429 |
⇧363 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/26257132 |
⇧364 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22513270 |
⇧365 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/8677993 |
⇧366 | sci-hub.tv/10.1111/j.1572-0241.2000.03175.x |
⇧367 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/26022877 |
⇧368 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/26472544 |
⇧369 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/7918922 |
⇧370 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/16187197 |
⇧371 | sci-hub.tv/10.1016/j.dld.2006.01.013 |
⇧372 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/28880991 |
⇧373 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/28884564 |
⇧374 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24712047 |
⇧375 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/3580038 |
⇧376 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/28264069 |
⇧377 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/16699276 |
⇧378 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/11922547 |
⇧379 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/1432468 |
⇧380 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21435103 |
⇧381 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/16990198 |
⇧382 | sci-hub.tv/10.1080/03639040701385691 |
⇧383 | sci-hub.tv/10.1016/j.jss.2011.11.1013 |
⇧384 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/16404920 |
⇧385 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22844861 |
⇧386 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/12671885 |
⇧387 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/26465278 |
⇧388 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20946134 |
⇧390 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20946664 |
⇧391 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21636532 |
⇧393 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23744553 |
⇧394 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/18178609 |
⇧395 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21930730 |
⇧396 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/17761783 |
⇧397 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/17852856 |
⇧398 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/1787496 |
⇧399 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22433923 |
⇧400 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/15580394 |
⇧401 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/682690 |
⇧402 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/18080764 |
⇧403 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/12022988 |
⇧404 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23613623 |
⇧405 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/3479229 |
⇧406 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/17591046 |
⇧407 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/1871550 |
⇧409, ⇧506 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/16229808 |
⇧410, ⇧574 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/19147583 |
⇧411 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/19137778 |
⇧412 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21751195 |
⇧413 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/19174793 |
⇧414 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20301670 |
⇧415 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/19603010 |
⇧416 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23020284 |
⇧417 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/18564661 |
⇧418 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/18483390 |
⇧419 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/18349295 |
⇧420 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/18192685 |
⇧421 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/18560602 |
⇧422 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/11140952 |
⇧423 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/28803389 |
⇧424 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/28079238 |
⇧425 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23060919 |
⇧426 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/17476458 |
⇧427 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/15971196 |
⇧428, ⇧649 | sci-hub.tv/10.1007/s12664-011-0095-7 |
⇧429 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/26822871 |
⇧430 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25910374 |
⇧431 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/19679045 |
⇧433 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/18294635 |
⇧434 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/18297437 |
⇧435 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22451118 |
⇧436 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/28002892 |
⇧437 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23532991 |
⇧438 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/18684245 |
⇧440 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20060064 |
⇧441 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20378675 |
⇧442 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/27957023 |
⇧443 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21555654 |
⇧444 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25097359 |
⇧445 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24175253 |
⇧446 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22242022 |
⇧447 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22298089 |
⇧448 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/27698540 |
⇧449 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/16646627 |
⇧450 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20489030 |
⇧452 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/2854911 |
⇧453 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/19149516 |
⇧454, ⇧543, ⇧545, ⇧546 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22955351 |
⇧455 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21623293 |
⇧456 | ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3787883/ |
⇧457 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/11023627/ |
⇧458 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/15685551/ |
⇧459 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/16143137/ |
⇧460 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/16102747/ |
⇧461 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/19460767/ |
⇧462 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/19661930 |
⇧463 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/17974730 |
⇧464 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/18054750 |
⇧465 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22087794 |
⇧466 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25318791 |
⇧467 | ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC2974811/ |
⇧468 | sci-hub.tv/10.1097/MOG.0000000000000250 |
⇧469 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/28502434 |
⇧470 | sci-hub.tv/10.1001/jama.2012.233 |
⇧471 | Merwat SN, Spechler SJ. Might the use of acid-suppressive medications predispose to the development of eosinophilic esophagitis? Am J Gastroenterol 2009;104:1897-902. |
⇧472 | Orenstein S, Hassall E, Furmaga-Jablonska W, Atkinson S, Raanan M. Multicenter, double-blind, randomized, placebo-controlled trial assessing the efficacy and safety of proton pump inhibitor lansoprazole in infants with symptoms of gastroesophageal reflux disease. J Pediatr 2009;154:514-20. |
⇧473 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/17432815 |
⇧474 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23905907 |
⇧475 | hub.tv/10.1093/fampra/cmq020 |
⇧476 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/15480522 |
⇧478 | sci-hub.tv/10.1111/1462-2920.12285 |
⇧479 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/17725600 |
⇧480 | sci-hub.tv/10.1111/j.1572-0241.2000.03408.x |
⇧481 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/10540050 |
⇧482 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/12229960 |
⇧483 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/17879862 |
⇧484 | Vakil N. Acid inhibition and infections outside the gastrointestinal tract. Am J Gastroenterol. 2009;104(suppl 2):S17-S20 |
⇧485 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/10924942 |
⇧486 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/16200654 |
⇧487 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/18460247 |
⇧488 | sci-hub.tv/10.18043/ncm.77.3.202 |
⇧489 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/10631362 |
⇧490 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/17353980 |
⇧491 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/26058109 |
⇧492 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/28837700 |
⇧493 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/17190895 |
⇧494 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22783985 |
⇧495 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22437476 |
⇧496, ⇧497, ⇧602 | sci-hub.tv/10.1016/j.jpeds.2006.07.028 |
⇧498 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/17018502 |
⇧499 | sci-hub.tv/10.1111/j.1532-5415.2009.02076.x |
⇧501 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/26742306 |
⇧503 | thecamreport.com/2010/02/rikkunshito-to-treat-delayed-gastric-emptying/ |
⇧504 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22081052 |
⇧505 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/16143269 |
⇧507 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20702746 |
⇧508 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/4443322 |
⇧509 | pl.wikipedia.org/wiki/Zesp%C3%B3%C5%82_prze%C5%BCuwania |
⇧510 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23479991 |
⇧511 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/8938895 |
⇧512 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22146488 |
⇧513 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22180850 |
⇧514 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22197650 |
⇧515 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/18449136 |
⇧516 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22314561 |
⇧517 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/26591681 |
⇧518 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/27815079 |
⇧519 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20082715 |
⇧520 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21922028 |
⇧521 | ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3259400/ |
⇧522 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22064520 |
⇧523 | pl.wikipedia.org/wiki/Mucyny |
⇧524 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21655064 |
⇧525 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22447892 |
⇧526 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/15223674 |
⇧527 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/903073 |
⇧528 | ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC2597889/ |
⇧529 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/19704945 |
⇧530 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25436348 |
⇧531 | pl.wikipedia.org/wiki/Mieloperoksydaza |
⇧532 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/17973639 |
⇧533 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/17875198 |
⇧536 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/15831714 |
⇧537 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/17828819 |
⇧538 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/11148431 |
⇧539 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/9144299 |
⇧540 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21663486 |
⇧544 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25918671 |
⇧547 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22632863 |
⇧548 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22969945 |
⇧549 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/10525024 |
⇧550 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/9135268 |
⇧551 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21081772 |
⇧552 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21451212 |
⇧553 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21410733 |
⇧554 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23930033 |
⇧555 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21110152 |
⇧556 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25559780 |
⇧557 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20697939 |
⇧558 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20363196 |
⇧559 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25771812 |
⇧560 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21673361 |
⇧561 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/26185391 |
⇧562 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/19058177 |
⇧563 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/19068079 |
⇧564 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25414772 |
⇧565 | sci-hub.tv/10.1111/j.1365-2036.2011.04841.x |
⇧566 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23569394 |
⇧567, ⇧579 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23227781 |
⇧568 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23280144 |
⇧569 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24137243 |
⇧570 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24251671 |
⇧571 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23613090 |
⇧572 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/11283504 |
⇧573 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/9696721 |
⇧575 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/7557132 |
⇧576 | sci-hub.tv/10.1089/acm.2016.0233 |
⇧577, ⇧578 | sci-hub.tv/10.1111/j.1600-079X.2006.00324.x |
⇧580 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22561630 |
⇧581 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/18035136 |
⇧582 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/15643337 |
⇧583 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/28298938 |
⇧584 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/16120761 |
⇧585 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/28479737 |
⇧586 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/11723856 |
⇧587 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22741253 |
⇧588 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22523727 |
⇧589, ⇧598, ⇧670 | ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC4311617/ |
⇧590 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25660822 |
⇧591 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/2673691 |
⇧592 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20484868 |
⇧593 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/9079271 |
⇧594, ⇧596 | sci-hub.tv/10.1177/0884533608318106 |
⇧595 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/16799881 |
⇧599 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22517773 |
⇧600 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/18924449 |
⇧601 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/15685551 |
⇧603 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/18204479 |
⇧604 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/18547560 |
⇧605 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/1621218 |
⇧606 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/15816460 |
⇧607 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/12970129 |
⇧608 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/10535878 |
⇧609 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/10683102 |
⇧610 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24379055 |
⇧611 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/16948779 |
⇧612 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/17298478 |
⇧613 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/26748627 |
⇧614 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/14510743 |
⇧615 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/19303900 |
⇧616 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/2246493 |
⇧617 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/1746996 |
⇧618 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/6132852 |
⇧619 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/27443665 |
⇧620 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/1387939 |
⇧621 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/28740338 |
⇧622 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25888837 |
⇧623 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/26778934 |
⇧624 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/11941952 |
⇧625 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/27840350 |
⇧626 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/231639 |
⇧627 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/26243580 |
⇧628 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/26270658 |
⇧629 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/6360597 |
⇧630 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/15516453 |
⇧631 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24322837 |
⇧632 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20601132 |
⇧633 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/28052291 |
⇧634 | sci-hub.tv/10.1097/MOG.0b013e32833ae2be |
⇧635 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/8311129 |
⇧636 | pl.wikipedia.org/wiki/Motylina |
⇧637 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/11328252 |
⇧638 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/6352663 |
⇧639 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25082357 |
⇧640 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20469681 |
⇧641 | journaltcm.com/modules/Journal/contents/stories/121/3.pdf |
⇧642, ⇧644, ⇧645, ⇧647 | sci-hub.tv/10.1016/j.psym.2015.10.007 |
⇧643 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/16817279 |
⇧646 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/12518534 |
⇧650 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/29112883 |
⇧651 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/11910360 |
⇧652 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24502023 |
⇧653 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/15373871 |
⇧654 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/12360475 |
⇧655 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23213946 |
⇧656 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/8020690 |
⇧657 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23676441 |
⇧659 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/7771419 |
⇧660 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24437206 |
⇧661 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25554985 |
⇧662 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/10925371 |
⇧663 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/17643417 |
⇧664 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/19241165 |
⇧665 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/15454339 |
⇧666 | pum.edu.pl/__data/assets/pdf_file/0013/13234/54-02-01.pdf |
⇧667 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/14561010 |
⇧668 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/16102747 |
⇧669 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/16143137 |
⇧671 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/17218759 |
⇧672 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/26233549 |
⇧673 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24113771 |
⇧674 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/17415649 |
⇧675 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/2868087 |
⇧676 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25916131 |
⇧677 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22256945 |
⇧678 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23025757 |
⇧679 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24895805 |
⇧680 | sci-hub.tv/10.1097/01.meg.0000236880.90848.9b |
⇧681 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24179359 |
⇧682 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/18313197 |
⇧683 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25789686 |
⇧685 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/16863546 |
⇧686 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/16101227 |
⇧687 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/2740841 |
⇧688 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/1605980 |
⇧689 | journaltcm.com/modules/Journal/contents/stories/155/5.pdf |
⇧690 | ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC4869308/ |
⇧691 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21484485 |
⇧692 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22147251 |
⇧693 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/10782657 |
⇧694 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25973022 |
⇧695 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/17378911 |
⇧696 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/17298295 |
⇧697 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/7572899 |
⇧698 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/19302208 |
⇧699 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/27026568 |
⇧700 | ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3436395/ |
⇧701 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/15859486 |
⇧702 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22306944 |
⇧703 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/9649458 |
⇧704 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24692067 |
⇧705 | Stasi C, Orlandelli E. Role of the brain-gut axis in the pathophysiology of Crohn’s disease. Dig Dis 2008; 26:156-166. |
⇧706 | Yang PC, Jury J, Söderholm JD, Sherman PM, McKay DM, Perdue MH. Chronic psychological stress in rats induces intestinal sensitization to luminal antigens. Am J Pathol 2006; 168: 104-114 |
⇧707 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/19128611 |
⇧708 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21952153 |
⇧709 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/18500731 |
⇧710 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23477175 |
⇧711 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21970995 |
⇧712 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20176206 |
⇧713 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/19672667 |
⇧715 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23972125 |
⇧716 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25336328 |
⇧717 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20700964 |
⇧718 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22545483 |
⇧719 | Alkaline Gastroesophageal Reflux Carlos A. Peliegrini, MD, Chicago, Illinois Tom R. DeMeester, MD, Chicago, Illinois Jorge A. Wernly, MD, Chicago, Illinois Lawrence F. Johnson, MD,’ Honolulu, Hawaii David B. Skinner, MD, Chicago, Illinois |
⇧720 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/12590228 |
⇧721 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/19805919 |
⇧722 | sci-hub.tv/10.1111/j.1745-7599.2008.00316.x |
⇧723 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/27644732 |
⇧724 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/18377779 |
⇧725 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/7768397 |
⇧726 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24103166 |
⇧727 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/10205192 |
⇧728 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/17033107 |
⇧729 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/18617742 |
⇧730 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/28188944 |
⇧731 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23590344 |
⇧732 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23311720 |
⇧734 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22253635 |
⇧735 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21846969 |
⇧736 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/27374007 |
⇧737 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23397761 |
⇧738 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22777338 |
⇧740 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24011938 |
⇧741 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/3415303 |
⇧742 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/17200910 |
⇧743 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/3977428 |
⇧744 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22921151 |
⇧745 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/26977759 |
⇧746 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20013099 |
⇧747 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20832573 |
⇧748 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/16818116/ |
⇧749 | sci-hub.tv/10.1016/j.surg.2015.04.034 |
Kombucha (kombucza) to herbata wytworzona z cukru, grzybka leczniczego, bakterii i naturalnie samej herbaty. Wszystko to fermentuje herbatę dając jej tym samym prozdrowotne właściwości które znane są w Chinach, Korei, Japonii czy Rosji.
1)sciencedirect.com/science/article/pii/S0963996900000673. Co takiego dokładnie powoduje,w leczeniu jakich dolegliwości sprzyja i co ewentualnie może spowodować(z negatywnych skutków ubocznych)?
Post wydał Ci się wartościowy?a może po prostu mnie lubisz ;)?podziel się nim na Facebooku i go udostępnij!
Polub tego bloga na FB, gdzie znajdziesz też dodatkowe newsy, których tutaj nie publikuje https://www.facebook.com/zdrowiebeztajemnic
Obserwuj mnie na instagramie www.instagram.com/premyslaw84
Głosuj i wybieraj kolejne tematy – prawa strona bloga – zakładka „Ankieta”
Literatura
⇧1, ⇧21, ⇧22, ⇧24, ⇧41, ⇧43 | sciencedirect.com/science/article/pii/S0963996900000673 |
---|---|
⇧2 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/28959793 |
⇧3 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25856715 |
⇧4 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23907022 |
⇧5 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23716136 |
⇧6 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22591682 |
⇧7 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21776478 |
⇧8 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21388793 |
⇧9 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/18979556 |
⇧10 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/27638313 |
⇧11 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/26471559 |
⇧12 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24192111 |
⇧13 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/19943946 |
⇧14 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/11723720 |
⇧15 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/10978857 |
⇧16 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/10904168 |
⇧17 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/10888589 |
⇧18 | ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3452607/ |
⇧19, ⇧30 | onlinelibrary.wiley.com/doi/10.1111/1541-4337.12073/full |
⇧20, ⇧25, ⇧26, ⇧31, ⇧32, ⇧33, ⇧36, ⇧42 | dx.doi.org/10.1155/2015/591869 |
⇧23, ⇧27 | ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3403982/ |
⇧28 | altmedrev.com/publications/7/4/336.pdf |
⇧29 | sciencedirect.com/science/article/pii/S0963996900000673 |
⇧34 | ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3559235/ |
⇧35 | ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3390802/ |
⇧37 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/8587088 |
⇧38 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/19245467 |
⇧39 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/11358110 |
⇧40 | ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC525405/ |
⇧44 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/12808367 |
⇧45 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/9887919 |
⇧46 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/9346462 |
⇧47 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/19460826 |