Chanca Piedra (Phyllanthus niruri) to roślina, którą nazywają też 'stone breaker’ czyli łamacz kamieni. I faktycznie ogrom doniesień użytkowników jak i same badania wykazuja, że doskonale się nadaje do pozbycia się zarówno kamieni nerkowych jak i żółciowych. Co mi jeszcze zaimponowało w tej roślinie do wgłebienia się w badania na jej temat?Np. silne dowody na jej działanie przeciwmalaryczne a jak działa na malarię to także i na naszą rodzimą europejską Babeszjozę. Jakie jeszcze właściwości prozdrowotne ma do zaoferowania Chanca piedra?O tym poniżej.
Skład Phyllanthus niruri: lignany (phyllanthin, hypophyllanthin, nyrphylline, nirtetralin, niranthin, phyltetralin, phyllnirurin ), taniny (phyllanthusin D, amariin, amarulone, amarinic acid), ellagitannins (repandusinic acid, geraniin, corilagin), flawonoidy (quercertin, astralgin, quercertrin, isoquercitrin i rutyna), flawonole (kwercetynę), sterole (beta-sitosterol), alkaloidy (ent-norsecurinine, sobubbialine, epibubbialine, sobubbialine, epibubbialine, diarylbutane, nyrphyllin, nirurine, phyllochrysine), saponiny, leucodelphins, ellagic acid, gallic acid, calcium oxalate, phyltetralin, diarylbutane, glycozydy, phenylpropanoids, common lipids, astragalin, carboxylic acids (brevifolin), cymene, gallocatechins, lintetralins, methyl salicylate, niruretin, arabinogalaktan , niruriside, repandusinic acids, triacontanal, tricontanol. trójterpeny (lupeol, phyllanthol, phyllanthenol) i amarinic acid. Zawiera również duże ilości potasu, manganu, miedzi i cynku. 1)ziolazodleglychkrain.blogspot.com/2017/04/phyllanthus-niruri-lisciokwiat-niruri.html2)ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/16252911
Rewelacyjny artykuł naukowy na temat właściwości i składu chanca piedra który mogę polecić znajdziesz pod tym adresem – sci-hub.tv/10.1211/jpp.58.12.0001 lub nawet lepszy wręcz książkę o tej roślinie – sci-hub.la/10.1002/ptr.5825
Indiach i Malezji Phyllanthus niruri jest tradycyjnie gotowany w mleku, które pite jest potem na pusty żołądek aby wyleczyć żółtaczkę, podawane jest dorosłym, dzieciom a nawet niemowlętom. Indyjskie i Brytyjskie badania potwierdziły bezpieczeństwo i skuteczność tego zioła w leczeniu żółtaczki i zapalenia wątroby u dzieci. Brytyjscy naukowcy podali że u dzieci leczonych na ostre zapalenie watroby, funkcje wątroby wróciły do normalnego funkcjonowania w ciągu pięciu dni. Związki aktywne phyllanthin i hypophyllanthin wyizolowane z P. niruri są głównymi składnikami wielu popularnych toników na wątrobę sprzedawanych w Indiach m.in. Liv.-52. W wielu rejonach Indii P. niruri jest powszechnie używany jako antidotum na ukąszenia węży. Dolegliwości żołądkowo-jelitowe – zioło to znane jest z przynoszenia ulgi w wielu problemach układu trawiennego, dzięki swoim właściwościom tonizujacym, przeciwdrobnoustrojowym oraz stymulowania żółci. Używane jest w leczeniu infekcji, czerwonki (włączajac czerwonkę amebiczną), cholery, tyfusu, biegunek, stanów zapalnych, rectitis (zapalenie odbytnicy), appendicitis (zapalenie wyrostka), sprue tropikalnej, kolki, zaparć, gazów, bólów brzucha, niestrawności, anoreksji, anemii i nowotworów brzusznych.
Niemiecki doktor Wolfram Wiemann zaobserwował efektywność P. niruri w usówaniu kamieni w ciąg tygodnia lub dwóch, w 94% z u ponad 100 swoich pacjentów leczonych na kamienie nerkowe. Niemniej jednak zioło to jest rekomendowane przeciw kamieniom nerkowym kiedy kamienie te są raczej małe, ale niezalecane w przypadkach gdy kamienie są duże. Chanca Piedra jest również środkiem używanym w przypadkach kamieni żółciowych, jako że zwiększa wydzielanie żółci w pecherzyku żółciowym i znacząco obniża poziom cholesterolu i trójglicerydów we krwi. Standardowe dawki suszonego Phyllanthus’a niruri dla dorosłych to 3g na szklankę wody, 2 lub 3 razy dziennie. Inne zaburzenia układu moczowego – napary z P. niruri są również spożywane w celu leczenia wielu innych dolegliwości nerek i dróg moczowych, takich jak infekcje, bóle nerek lub pęcherza, kolka nerkowa, spazmy, albuminuria i inkontynencja z przepełnienia (nietrzymanie moczu z przepełnienia związane z zablokowaniem dróg ujścia uryny, np. na skótek przerostu prostaty). Zioło to tonizuje, harmonizuje, wzmacnia, odtruwa i ochrania nerki, zwiększa wydalanie moczu oraz usuwa uczucie pieczenia występujące podczas jego oddawania. Normalizuje podwyższony poziom wydalanego w moczu wapnia, zmniejsza nadmiar kwasu moczowego we krwi(przeciwdziała i leczy dne moczanową) zwiększając jego wydalanie i istotnie zwiększa ilość wydalanego sodu. Zioło to jest również spożywane aby pobudzić produkcję mleka w przypadkach jego braku. Choroby u dzieci i niemowląt – wywary podawane są niemowlętom i dzieciom na kaszel. Młode liście dawane są dzieciom w celu usunięcia kaszlu lub czkawki. W Malezji P. niruri jest gotowany w kozim mleku, które jest podawane dzieciom i niemowlętom przeciw żółtaczce. W Indiach plemiona z Chotanagpur używają korzenia jako łagodnego środka uspakajającego aby ułożyć małe dzieci do snu, i podają sok z liści w mleku kokosowym w celu pobudzenia apetytu u dzieci. Odrobina soku z tego zioła na kawałku materiału może być użyta do czyszczenia języka u dzieci. Roślina ta zmiażdżona na pastę podawana jest w formie lewatywy niemowlętom jako antidotum na zatrucie. Wywary z całej ususzonej rośliny używane są do kąpieli noworodków jako środek antyseptyczny dla ich skóry. Jakiekolwiek powiększenie wątroby i śledziony, które często pojawia się przy długotrwałej gorączce, zanika i powoli ataki gorąca i dreszcze ustępują.), a także wszystkim innym przewlekłym gorączkom. W Paragwaju Phyllanthus niruri używany jest przede wszystkim do zwalczania gorączki, i czasem nazywany jest Chinina Biednego Człowieka, ale w Indonezji niektórzy ludzie mówią że jest on lepszy w leczeniu malarii niż chinina. Wywary z tego zioła używane są do kąpieli jako zabieg leczniczy podczas malarii i innego typu gorączek. nfekcje bakteryjne – roślina ta spożywana jest w różnej formie w celu zwalczenia wielu typów infekcji bakteryjnych różnych narządów, m.in.: przeziębienia, czerwonki, cholery, duru brzusznego, gruźlicy, trądu, rzeżączki i syfilisu. Zioło to potwierdziło w testach swoją skuteczność przeciwko Micrococcus pyrogenes, Escherichia coli, Staphylococcus i bakteriom Pasteurelli. Naukowcy sugerują że może być ono skuteczne w leczeniu boreliozy, jako że jest ona wywoływana przez bakterie typu krętków a P. niruri jest tradycyjnie używany w walce z syfilisem, który jest również powodowany przez rodzaj krętków.
Zastosowanie zewnętrzne
– sok z rośliny nakładany jest aby leczyć posiniaczenia, rany, owrzodzenia, chroniczne choroby skóry, oczyszczać skórę z czyraków i ropni, a także nowotworów
– sok wprowadzany jest do ucha aby leczyć stany zapalne
– okłady ze zmiażdżonych liści stosuje się na posiniaczenia, rany (czasem w połączeniu z kurkumą), stany zapalne, zwyrodnienia, grzybice, łuszczycę, wypryski, obrzęki, kurzajki, owrzodzenia i świerzb. Pasta z liści P. niruri może być używana do leczenia białych punktów na skórze i żółtaczki, redukuje również swędzenie. Pasta ta nakładana jest na miejsca ukąszenia węży jako antidotum.
– napary mogą być używane po ostudzeniu do płukania jamy ustnej w celu pozbycia się wrzodów lub stanów zapalnych 110)ziolazodleglychkrain.blogspot.com/2017/04/phyllanthus-niruri-lisciokwiat-niruri.html
Uznaje się że jego duże dawki powodują aborcję, dlatego nie wskazane jest przyjmowanie go podczas ciąży oraz przez kobiety planujące poczęcie. Konsumpcja dużych ilości Phyllanthus’a niruri powoduje biegunkę. 111)ziolazodleglychkrain.blogspot.com/2017/04/phyllanthus-niruri-lisciokwiat-niruri.html
– Mój partner miał ból woreczka żółciowego od lat i ZNIKNĄŁ ZNIKNĄŁ ZNIKNĄŁ!!!Miała ból nerek i PRZEPADŁ PRZEPADŁ PRZEPADŁ! ŚWIETNY PRODUKT i świetna cena.
– Moje problemy zostały zażegnane po około miesiącu (kamienie żółciowe)
– W mniej niż miesiąć mojej żony chroniczny ból nerek zniknął i nie wrócił. Moja siostrzenia miała mieć operacje wycięcia woreczka żółciowego która odwołała po 2 tygodniach od stosowania preparatu.
– Mój misiek miał ból nerek przez 9dni przed zarzyciem tego preparatu. Po rozpoczęciu brania wg.zaleceń wydalił 10-12 kamieni nerkowych w 3 dni. To świetny suplement,działa!
– Lubie Chance piedre bo pomaga w sztywności stawów
– Po braniu chancy piedry przez pare dni moje przewody żółciowe zostały otwarte a moja kupa nie jest już żółta. Tak też się stało u 2 innych osób.
– Mam pewne problemy z nerkami i po zarzyciu Chancy Piedry czuje się lepiej i mam więcej energi każdego dnia
– Brałem to przez pare dni na moją wątrobe – polepszyło mi się. Dałem chance piedre mojemu bratu(37lat) który ma kamienie w woreczku żólciowy i narzekał na palenie w żołądku które przeszło po tym preparacie.
– Moja skóra wydaje się czystrza(w dotyku) po spożywaniu Chanca Piedra
– Po spożyciu jednej buteleczki przez miesiąć zauważyłem że przepływ moczu jest zwiększony i nie mam podczas niego bólu ani nacisku na pęcherz (PD:zakładam że gość prawdopodobnie ma/miał przerost prostaty który powoduje ból przy oddawaniu moczu)
– Przez przypadek wziołem 40 kropelek Chanca Piedra jednego dnia kiedy to miałem wirusa herpes na mojej dolnej wardze. Pare godzin po tym poczułem smerganie i ból który minął calkowicie. Zaczołem stosować 40 kropelek na kubek wody 3x dziennie przez 3dni – tak wyleczyłem się z infekcji wirusem herpes po którym nie miałem śladu.
– Używam Chancy Piedry przez tydzien – świetnie mnie oczyszcza! Biorę ją na wątrobe i woreczek żółciowy w celu detoksu i nawet teraz widze że wszystko przesuwa do kanalizy a stolce mają odpowiedni kolor i kształt.
Np.tą stąd (nalewka) lub w kapsułkach stąd
Post wydał Ci się wartościowy?a może po prostu mnie lubisz ;)?podziel się nim na Facebooku i go udostępnij!
Polub tego bloga na FB, gdzie znajdziesz też dodatkowe newsy, których tutaj nie publikuje https://www.facebook.com/zdrowiebeztajemnic
Obserwuj mnie na instagramie www.instagram.com/premyslaw84
Głosuj i wybieraj kolejne tematy – prawa strona bloga – zakładka „Ankieta”
Literatura
⇧1, ⇧110, ⇧111 | ziolazodleglychkrain.blogspot.com/2017/04/phyllanthus-niruri-lisciokwiat-niruri.html |
---|---|
⇧2 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/16252911 |
⇧3 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/28764202 |
⇧4 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/28718838 |
⇧5 | monitorujcukrzyce.pl/inhibitory-alfa-glukozydazy-akarboza- |
⇧6 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25800644 |
⇧7, ⇧100, ⇧101, ⇧102, ⇧103, ⇧104, ⇧105, ⇧107 | sci-hub.la/10.1002/ptr.5825 |
⇧8 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/28511679 |
⇧9 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/27220075 |
⇧10 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/28483637 |
⇧11 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/28479727 |
⇧12 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/28159595 |
⇧13 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20020986 |
⇧14 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23105663 |
⇧15 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/17133737 |
⇧16 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/28391709 |
⇧17 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/27318080 |
⇧18 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/26693408 |
⇧19 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/17913477 |
⇧20 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/4087921 |
⇧21 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20510348 |
⇧22 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/17904597 |
⇧23 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/17882995 |
⇧24 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/17268086 |
⇧25 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/16953466 |
⇧26 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/16890682 |
⇧27 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25260580 |
⇧28 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25009077 |
⇧29 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22131154 |
⇧30 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/7561442 |
⇧31 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/3467354 |
⇧32 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24991228 |
⇧33 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24868872 |
⇧34 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24672644 |
⇧35 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/14992325 |
⇧36 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24461523 |
⇧37 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23829630 |
⇧38 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23570525 |
⇧39 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23410205 |
⇧40 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23333746 |
⇧41 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22919249 |
⇧42 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22619617 |
⇧43 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22529650 |
⇧44 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22290450 |
⇧45, ⇧52 | sci-hub.tv/10.1021/np0497245 |
⇧46 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/15507366 |
⇧47 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/11235553 |
⇧48 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/10624878 |
⇧49 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22231455 |
⇧50 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22034238 |
⇧51 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/19521844 |
⇧53 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/12169400 |
⇧54 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/2514047 |
⇧55 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/28928090 |
⇧56 | biotechnologia.pl/kosmetologia/biustomania,2148 |
⇧57 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/28911625 |
⇧58 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/28344029 |
⇧59 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24648109 |
⇧60 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24586486 |
⇧61 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23690850 |
⇧62 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20112179 |
⇧63 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23239439 |
⇧64 | ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC5061927/ |
⇧65 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22649471 |
⇧66 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22645080 |
⇧67 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22319255 |
⇧68 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22290470 |
⇧69 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21986363 |
⇧70 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21941945 |
⇧71 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21609315 |
⇧72 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21323477 |
⇧73 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21176271 |
⇧74 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22432563 |
⇧75 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20380522 |
⇧76 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/15383230 |
⇧77 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/19397979 |
⇧78 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/18541126 |
⇧79 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/16896689 |
⇧80 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/12599017 |
⇧81 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/12010223 |
⇧82 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/10095174 |
⇧83 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/15221244 |
⇧84 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/16394535 |
⇧85 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/14515028 |
⇧86 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/1283310 |
⇧87 | ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC60997/ |
⇧88 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/8786163 |
⇧89 | (Hufford et al 1988; Au et al 2004) |
⇧90 | (Beutler et al 1985) (Mensah et al 1990; Weenen et al 1990) |
⇧91 | (Subeki et al 2005) |
⇧92 | (Latte & Kolodziej 2000) |
⇧93 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20095802 |
⇧94 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20838625 |
⇧95 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24782645 |
⇧96 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20843268 |
⇧97 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21455418 |
⇧98 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21698198 |
⇧99 | (Taylor, 2003) |
⇧106 | (Martin et al., 1998; Hegarty et al., 2000; Matsuda et al., 2006; Hirpara et al., 2009; Martinez et al., 2009; Fonseca-Silva et al., 2011; Khachatoorian et al., 2012) |
⇧108 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25996262 |
⇧109 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25864680 |
Refluks żołądkowo przełykowy GERD czy też NERD (ten w którym nie doszło jeszcze do nadżerek) to przypadłość bardzo częsta w obecnych czasach. Jak sam zobaczysz wynika ona naprawde z bardzo wielu czynników – jeszcze nigdy nie udało mi sie wtrafić z sugestią u kogoś z refluksem aby zastosował tylko 1 preparat lub interwencje co cofneło GERD (no dobra – nie licze po prostu zastosowania octu jabłkowego w kapsułkach przed lub po posiłku – to jest po prostu zbyt łatwe i się nie liczy). Objawów które wskazują na refluks jest naprawdę sporo, tak samo jak i rzeczy, które do niego doprowadzają. Ogólnie nie spotkałem jeszcze osoby która doprowadziła do choroby refluksowej poprzez tylko 1 niezdrową czynność – zawsze jest to kumulacja niezdrowych praktyk, medykamentów czy ogólnie szeroko pojętego stylu życia. Poza tym, jest też kilka podtypów refluksu – kwaśny,zasadowy czy też np. żołądkowo-przełykowo-dwunastniczy(z dwunastnicy). W tym ostatnim dochodzi do bardzo nie przychylnego że tak powiem oddziaływania kwasów żołciowych na gardło/przełyk co znacznie pogarsza leczenie samego refluksu. Chciałbym także zwrócić uwagę na stosowanie inhibitorów pompy protonowej(IPP) które są obecnie wciskane na każdym kroku praktycznie z automatu – nie są to leki które są w stanie wyleczyć jakąkolwiek forme refluksu – jeśli komukolwiek udało się dzięki nimi wyleczyć chorobę refluksową to napewno był to zbieg okoliczności. Spotkałem się już osobami które są od nich uzależnione, biorąc je już wiele lat – doprowadziły one u nich do masy problemów zdrowotnych które wypunktowałem(nie wszystkie) w tym artykule. Zwróciłem także uwagę na przełyk Barretta oraz na gruczolakoraka przełyku które są ostatnimi stadiami refluksu. Zreszta – po co mam Ci dalej ogólnie omawiać tą chorobę skoro możesz przeczytać praktycznie wszystko o niej w szczegółach poniżej?Zarezerwuj sobie ok.godziny na ten artykuł …miłego czytania. Najważniejsze – nie stresuj się podczas lektury bo to także doprowadza do GERD czy NERD :-). I jeszcze jedno – bsam też miałem refluks przełykowy – jak sobie z nim poradziłem?wzmianka na samym końcu w podsumowaniu.
2)sci-hub.tv/10.1097/MCG.0000000000000439
(174)www.advances.umed.wroc.pl/pdf/2013/22/3/303.pdf)
(295)sci-hub.tv/10.1097/01.NPR.0000431881.25363.84)
Jak zauważyłeś twardych dowodów,wątków,poszlak i wskazówek na temat refluksu jest lekko mówiąc multum. Najważniejsze, abyś odrzucił to co Ciebie na pewno nie dotyczy i zainteresował się potencjalnymi problemami o których nie wiedziałeś, a doprowadziły u Ciebie do choroby refluksowej. Wiem, że ten artykuł nie jest kompletny gdyż nie porusza tematyki receptorów mGlu, nerwu błędnego i jego modulacji(regulacji), leczenia infekcji typu SIBO, hormonu VIP, greliny, leptyny,układu endokanabinoidowego, insulinooporności, hormonu CCK,zaparć czy problemu z nadmierną glukozą, nadmiernym pobudzeniem komórek tucznych czy też z kluczowymi organami takimi jak wątroba i nerki a nawet infekcji pasożytami – wszystko to ma konkretny wpływ na refluks – mało tego, zaburzenia każdego z tych elementów powodują GERD czy też NERD jak i doprowadzają w późniejszym czasie do gruczolakoraka przełyku czy też przełyku Barretta. Pamiętaj też, że praca zmianowa na nockach totalnie rozwala naturalne wytwarzanie melatoniny a ta substancja jest kluczowa w utrzymaniu zdrowia układu pokarmowego. Nie mogę w 1 artykule omówić 15 bardzo rozbudowanych tematów bo zajełoby mi to nie 8 tygodni a minimum 12 miesięcy jak nie więcej. A właśnie -artykuł o refluksie jest najdłuższym i najobszerniejszym artem na tym blogu – przejżałem prawie 40tyś badań na ten temat a literatura która cokolwiek wprowadza do tego tematu to prawie 800 pozycji. Jeśli udało Ci się dotrwać do przeczytania moich wypocin do końca byłbym dozgonnie wdzieczny, jeślibyś docenił moją pracę oraz czas i udostępnił ten artykuł u siebie na facebooku bo wtedy wiem, że dotrę do dużej grupy odbiorców,którzy mogą mieć problem z popularną zgagą / refluksem. Dzięki z góry.
Jakiś czas temu miałem problem refluksowy zawsze kiedy to bywałem w pracy poza granicami PL. Miałem do dyspozycji łazienkę w której na uszczelkach była pleśń – przez to bardzo szybko doszło do mnie u kandydozy (co jest normalne), pleśń usunąłem ale na nic to sie zdało gdyż i tak jakieś małe ulości pozostały na uszczelkach których nie byłem w stanie dostrzeć wzrokiem. Ponadto piłem napoje gazowane(rzadko bo rzadko …raz na 2 dni i to jeszcze w puszcce) ze względu na stres. Już po samym odłożeniu gazowanych, odłożeniu wszystkiego co ma cukier, nabiału(kluczowe,bieda w pracy także jadałem prawie wszystko) i dołożeniu(moim zdaniem najważniejsze) melatoniny liposomalnej nalot żołty(zatem kwasu żołądkowego) z rana kiedy się budziłem znikł. Zatem nie natrudziłem się za bardzo tak jak musze się namęczyć z niektórymi osobami które do mnie piszą a które mają chorobę refluksową …
Do przejżenia w przyszłości
sci-hub.tv/10.1038/nrd2444
sci-hub.tv/10.1517/13543784.12.1.39
sci-hub.tv/10.1159/000343975
sci-hub.tv/10.1097/MCG.0b013e318169021d
ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/17526179
sci-hub.tv/10.1016/j.tips.2011.02.003
ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/16047559
Post wydał Ci się wartościowy?a może po prostu mnie lubisz ;)?podziel się nim na Facebooku i go udostępnij!
Polub tego bloga na FB gdzie czasami wrzucam dodatkowe newsy nie publikowane na blogu https://www.facebook.com/zdrowiebeztajemnic
Literatura
⇧1, ⇧2 | sci-hub.tv/10.1097/MCG.0000000000000439 |
---|---|
⇧3 | sci-hub.tv/10.1046/j.1365-2168.1998.00780.x |
⇧4 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24151378 |
⇧5 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20461951 |
⇧6 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/15366675 |
⇧7 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/2057738 |
⇧8 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/15588798 |
⇧9 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/1882789 |
⇧10 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/1926953 |
⇧11 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/3414086 |
⇧12 | sci-hub.tv/10.1111/j.1600-051X.2009.01494.x |
⇧13 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21860819 |
⇧14 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/18205259 |
⇧15 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/26739854 |
⇧16 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22277344 |
⇧17 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25780309 |
⇧18 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22314391 |
⇧19 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/27527893 |
⇧20 | sci-hub.tv/10.1002/jcp.26136 |
⇧21 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/6608226 |
⇧22 | pl.wikipedia.org/wiki/Glukagon |
⇧23 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/14669337 |
⇧24 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/6823187 |
⇧25 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/19040020 |
⇧26, ⇧432 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/18502208 |
⇧27 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/18779468 |
⇧28 | journals.viamedica.pl/eoizpm/article/download/25951/20761 |
⇧29 | ”Marta Dąbrowska, Dorota Szydlarska, Ewa Bar-Andziak Katedra i Klinika Chorób Wewnętrznych i Endokrynologii Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego Adiponektyna a insulinooporność i miażdżyca” |
⇧30 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21845377 |
⇧31 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/19120901 |
⇧32 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21848629 |
⇧33 | ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3228988/ |
⇧34 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22060288 |
⇧35 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24961118 |
⇧36 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/9040897 |
⇧37 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/28883961 |
⇧38 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23229594 |
⇧39 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23083982 |
⇧40 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25573720 |
⇧41 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20733935 |
⇧42, ⇧45 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21063481 |
⇧43, ⇧541, ⇧542 | ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3091156/ |
⇧44 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21532161 |
⇧46 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/19958309 |
⇧47 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23774797 |
⇧48 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21318998 |
⇧49 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/17845694 |
⇧50, ⇧162 | sci-hub.tv/10.1007/s00467-011-1983-x |
⇧51 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/26854251 |
⇧52 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/8881984 |
⇧53 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22875307 |
⇧54 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/3632023 |
⇧55 | sci-hub.tv/10.1111/j.1468-1293.2009.00807.x |
⇧56 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/10443906 |
⇧57 | sci-hub.tv/10.1111/j.1572-0241.2002.05772.x |
⇧58 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21485512 |
⇧59, ⇧103 | jpp.krakow.pl/journal/archive/12_11/pdf/591_12_11_article.pdf |
⇧60 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/19525872 |
⇧61 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/19405255 |
⇧62 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/18949531 |
⇧63 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/27840365 |
⇧64 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/11219528 |
⇧65 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/17298766 |
⇧66 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24907504 |
⇧67 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21586173 |
⇧68 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/12702981 |
⇧69 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/28397447 |
⇧70 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/28437356 |
⇧71 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/8783522 |
⇧72 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/16332488 |
⇧73 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/9058468 |
⇧74 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/26255560 |
⇧75 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/8338415 |
⇧76 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/18592151 |
⇧77, ⇧79 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/18475336 |
⇧78 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/3995239 |
⇧80 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/16036501 |
⇧81 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/8237089 |
⇧82 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/6989439 |
⇧83 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/1565224 |
⇧84 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/3534050 |
⇧85, ⇧113, ⇧114 | sci-hub.tv/10.1016/j.gtc.2016.02.003 |
⇧86 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/16622332 |
⇧87 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/14722388 |
⇧88 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/6894002 |
⇧89 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/9219778 |
⇧90 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/18437485 |
⇧91 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/2178535 |
⇧92 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25992813 |
⇧93 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/19741311 |
⇧94 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/28914696 |
⇧95 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/27446827 |
⇧96 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/12358231 |
⇧97 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22300015 |
⇧98 | sci-hub.tv/10.1148/86.6.1041 |
⇧99 | sci-hub.tv/10.1016/j.cgh.2010.11.039 |
⇧100 | ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC2963147/ |
⇧101 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/12498999 |
⇧102 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23826847 |
⇧104 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/14756022 |
⇧105 | pl.wikipedia.org/wiki/Układ_przywspółczulny |
⇧106 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/11769720 |
⇧107 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/12084847 |
⇧108 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/29081029 |
⇧109 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/10958210 |
⇧110 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/15912364 |
⇧111 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/18324880 |
⇧112, ⇧280 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/27512850 |
⇧115 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/15849392 |
⇧116 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/1952711 |
⇧117 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/19941090 |
⇧118 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/8710433 |
⇧119 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/26426655 |
⇧120 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/11215353 |
⇧121 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/15631321 |
⇧122 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/18460163 |
⇧123 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23371037 |
⇧124 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/19391346 |
⇧125 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/17919274 |
⇧126 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/17925430 |
⇧127 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21086223 |
⇧128 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/1946000 |
⇧129 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/15351016 |
⇧130 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/18046990 |
⇧131 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24718860 |
⇧132 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22963909 |
⇧133 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22964626 |
⇧134 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22553136 |
⇧135 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20424538 |
⇧136 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/18609166 |
⇧137 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24252041 |
⇧138 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22144996 |
⇧139 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/27556519 |