Chanca Piedra (Phyllanthus niruri) to roślina, którą nazywają też 'stone breaker’ czyli łamacz kamieni. I faktycznie ogrom doniesień użytkowników jak i same badania wykazuja, że doskonale się nadaje do pozbycia się zarówno kamieni nerkowych jak i żółciowych. Co mi jeszcze zaimponowało w tej roślinie do wgłebienia się w badania na jej temat?Np. silne dowody na jej działanie przeciwmalaryczne a jak działa na malarię to także i na naszą rodzimą europejską Babeszjozę. Jakie jeszcze właściwości prozdrowotne ma do zaoferowania Chanca piedra?O tym poniżej.
Skład Phyllanthus niruri: lignany (phyllanthin, hypophyllanthin, nyrphylline, nirtetralin, niranthin, phyltetralin, phyllnirurin ), taniny (phyllanthusin D, amariin, amarulone, amarinic acid), ellagitannins (repandusinic acid, geraniin, corilagin), flawonoidy (quercertin, astralgin, quercertrin, isoquercitrin i rutyna), flawonole (kwercetynę), sterole (beta-sitosterol), alkaloidy (ent-norsecurinine, sobubbialine, epibubbialine, sobubbialine, epibubbialine, diarylbutane, nyrphyllin, nirurine, phyllochrysine), saponiny, leucodelphins, ellagic acid, gallic acid, calcium oxalate, phyltetralin, diarylbutane, glycozydy, phenylpropanoids, common lipids, astragalin, carboxylic acids (brevifolin), cymene, gallocatechins, lintetralins, methyl salicylate, niruretin, arabinogalaktan , niruriside, repandusinic acids, triacontanal, tricontanol. trójterpeny (lupeol, phyllanthol, phyllanthenol) i amarinic acid. Zawiera również duże ilości potasu, manganu, miedzi i cynku. 1)ziolazodleglychkrain.blogspot.com/2017/04/phyllanthus-niruri-lisciokwiat-niruri.html2)ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/16252911
Rewelacyjny artykuł naukowy na temat właściwości i składu chanca piedra który mogę polecić znajdziesz pod tym adresem – sci-hub.tv/10.1211/jpp.58.12.0001 lub nawet lepszy wręcz książkę o tej roślinie – sci-hub.la/10.1002/ptr.5825
Indiach i Malezji Phyllanthus niruri jest tradycyjnie gotowany w mleku, które pite jest potem na pusty żołądek aby wyleczyć żółtaczkę, podawane jest dorosłym, dzieciom a nawet niemowlętom. Indyjskie i Brytyjskie badania potwierdziły bezpieczeństwo i skuteczność tego zioła w leczeniu żółtaczki i zapalenia wątroby u dzieci. Brytyjscy naukowcy podali że u dzieci leczonych na ostre zapalenie watroby, funkcje wątroby wróciły do normalnego funkcjonowania w ciągu pięciu dni. Związki aktywne phyllanthin i hypophyllanthin wyizolowane z P. niruri są głównymi składnikami wielu popularnych toników na wątrobę sprzedawanych w Indiach m.in. Liv.-52. W wielu rejonach Indii P. niruri jest powszechnie używany jako antidotum na ukąszenia węży. Dolegliwości żołądkowo-jelitowe – zioło to znane jest z przynoszenia ulgi w wielu problemach układu trawiennego, dzięki swoim właściwościom tonizujacym, przeciwdrobnoustrojowym oraz stymulowania żółci. Używane jest w leczeniu infekcji, czerwonki (włączajac czerwonkę amebiczną), cholery, tyfusu, biegunek, stanów zapalnych, rectitis (zapalenie odbytnicy), appendicitis (zapalenie wyrostka), sprue tropikalnej, kolki, zaparć, gazów, bólów brzucha, niestrawności, anoreksji, anemii i nowotworów brzusznych.
Niemiecki doktor Wolfram Wiemann zaobserwował efektywność P. niruri w usówaniu kamieni w ciąg tygodnia lub dwóch, w 94% z u ponad 100 swoich pacjentów leczonych na kamienie nerkowe. Niemniej jednak zioło to jest rekomendowane przeciw kamieniom nerkowym kiedy kamienie te są raczej małe, ale niezalecane w przypadkach gdy kamienie są duże. Chanca Piedra jest również środkiem używanym w przypadkach kamieni żółciowych, jako że zwiększa wydzielanie żółci w pecherzyku żółciowym i znacząco obniża poziom cholesterolu i trójglicerydów we krwi. Standardowe dawki suszonego Phyllanthus’a niruri dla dorosłych to 3g na szklankę wody, 2 lub 3 razy dziennie. Inne zaburzenia układu moczowego – napary z P. niruri są również spożywane w celu leczenia wielu innych dolegliwości nerek i dróg moczowych, takich jak infekcje, bóle nerek lub pęcherza, kolka nerkowa, spazmy, albuminuria i inkontynencja z przepełnienia (nietrzymanie moczu z przepełnienia związane z zablokowaniem dróg ujścia uryny, np. na skótek przerostu prostaty). Zioło to tonizuje, harmonizuje, wzmacnia, odtruwa i ochrania nerki, zwiększa wydalanie moczu oraz usuwa uczucie pieczenia występujące podczas jego oddawania. Normalizuje podwyższony poziom wydalanego w moczu wapnia, zmniejsza nadmiar kwasu moczowego we krwi(przeciwdziała i leczy dne moczanową) zwiększając jego wydalanie i istotnie zwiększa ilość wydalanego sodu. Zioło to jest również spożywane aby pobudzić produkcję mleka w przypadkach jego braku. Choroby u dzieci i niemowląt – wywary podawane są niemowlętom i dzieciom na kaszel. Młode liście dawane są dzieciom w celu usunięcia kaszlu lub czkawki. W Malezji P. niruri jest gotowany w kozim mleku, które jest podawane dzieciom i niemowlętom przeciw żółtaczce. W Indiach plemiona z Chotanagpur używają korzenia jako łagodnego środka uspakajającego aby ułożyć małe dzieci do snu, i podają sok z liści w mleku kokosowym w celu pobudzenia apetytu u dzieci. Odrobina soku z tego zioła na kawałku materiału może być użyta do czyszczenia języka u dzieci. Roślina ta zmiażdżona na pastę podawana jest w formie lewatywy niemowlętom jako antidotum na zatrucie. Wywary z całej ususzonej rośliny używane są do kąpieli noworodków jako środek antyseptyczny dla ich skóry. Jakiekolwiek powiększenie wątroby i śledziony, które często pojawia się przy długotrwałej gorączce, zanika i powoli ataki gorąca i dreszcze ustępują.), a także wszystkim innym przewlekłym gorączkom. W Paragwaju Phyllanthus niruri używany jest przede wszystkim do zwalczania gorączki, i czasem nazywany jest Chinina Biednego Człowieka, ale w Indonezji niektórzy ludzie mówią że jest on lepszy w leczeniu malarii niż chinina. Wywary z tego zioła używane są do kąpieli jako zabieg leczniczy podczas malarii i innego typu gorączek. nfekcje bakteryjne – roślina ta spożywana jest w różnej formie w celu zwalczenia wielu typów infekcji bakteryjnych różnych narządów, m.in.: przeziębienia, czerwonki, cholery, duru brzusznego, gruźlicy, trądu, rzeżączki i syfilisu. Zioło to potwierdziło w testach swoją skuteczność przeciwko Micrococcus pyrogenes, Escherichia coli, Staphylococcus i bakteriom Pasteurelli. Naukowcy sugerują że może być ono skuteczne w leczeniu boreliozy, jako że jest ona wywoływana przez bakterie typu krętków a P. niruri jest tradycyjnie używany w walce z syfilisem, który jest również powodowany przez rodzaj krętków.
Zastosowanie zewnętrzne
– sok z rośliny nakładany jest aby leczyć posiniaczenia, rany, owrzodzenia, chroniczne choroby skóry, oczyszczać skórę z czyraków i ropni, a także nowotworów
– sok wprowadzany jest do ucha aby leczyć stany zapalne
– okłady ze zmiażdżonych liści stosuje się na posiniaczenia, rany (czasem w połączeniu z kurkumą), stany zapalne, zwyrodnienia, grzybice, łuszczycę, wypryski, obrzęki, kurzajki, owrzodzenia i świerzb. Pasta z liści P. niruri może być używana do leczenia białych punktów na skórze i żółtaczki, redukuje również swędzenie. Pasta ta nakładana jest na miejsca ukąszenia węży jako antidotum.
– napary mogą być używane po ostudzeniu do płukania jamy ustnej w celu pozbycia się wrzodów lub stanów zapalnych 110)ziolazodleglychkrain.blogspot.com/2017/04/phyllanthus-niruri-lisciokwiat-niruri.html
Uznaje się że jego duże dawki powodują aborcję, dlatego nie wskazane jest przyjmowanie go podczas ciąży oraz przez kobiety planujące poczęcie. Konsumpcja dużych ilości Phyllanthus’a niruri powoduje biegunkę. 111)ziolazodleglychkrain.blogspot.com/2017/04/phyllanthus-niruri-lisciokwiat-niruri.html
– Mój partner miał ból woreczka żółciowego od lat i ZNIKNĄŁ ZNIKNĄŁ ZNIKNĄŁ!!!Miała ból nerek i PRZEPADŁ PRZEPADŁ PRZEPADŁ! ŚWIETNY PRODUKT i świetna cena.
– Moje problemy zostały zażegnane po około miesiącu (kamienie żółciowe)
– W mniej niż miesiąć mojej żony chroniczny ból nerek zniknął i nie wrócił. Moja siostrzenia miała mieć operacje wycięcia woreczka żółciowego która odwołała po 2 tygodniach od stosowania preparatu.
– Mój misiek miał ból nerek przez 9dni przed zarzyciem tego preparatu. Po rozpoczęciu brania wg.zaleceń wydalił 10-12 kamieni nerkowych w 3 dni. To świetny suplement,działa!
– Lubie Chance piedre bo pomaga w sztywności stawów
– Po braniu chancy piedry przez pare dni moje przewody żółciowe zostały otwarte a moja kupa nie jest już żółta. Tak też się stało u 2 innych osób.
– Mam pewne problemy z nerkami i po zarzyciu Chancy Piedry czuje się lepiej i mam więcej energi każdego dnia
– Brałem to przez pare dni na moją wątrobe – polepszyło mi się. Dałem chance piedre mojemu bratu(37lat) który ma kamienie w woreczku żólciowy i narzekał na palenie w żołądku które przeszło po tym preparacie.
– Moja skóra wydaje się czystrza(w dotyku) po spożywaniu Chanca Piedra
– Po spożyciu jednej buteleczki przez miesiąć zauważyłem że przepływ moczu jest zwiększony i nie mam podczas niego bólu ani nacisku na pęcherz (PD:zakładam że gość prawdopodobnie ma/miał przerost prostaty który powoduje ból przy oddawaniu moczu)
– Przez przypadek wziołem 40 kropelek Chanca Piedra jednego dnia kiedy to miałem wirusa herpes na mojej dolnej wardze. Pare godzin po tym poczułem smerganie i ból który minął calkowicie. Zaczołem stosować 40 kropelek na kubek wody 3x dziennie przez 3dni – tak wyleczyłem się z infekcji wirusem herpes po którym nie miałem śladu.
– Używam Chancy Piedry przez tydzien – świetnie mnie oczyszcza! Biorę ją na wątrobe i woreczek żółciowy w celu detoksu i nawet teraz widze że wszystko przesuwa do kanalizy a stolce mają odpowiedni kolor i kształt.
Np.tą stąd (nalewka) lub w kapsułkach stąd
Post wydał Ci się wartościowy?a może po prostu mnie lubisz ;)?podziel się nim na Facebooku i go udostępnij!
Polub tego bloga na FB, gdzie znajdziesz też dodatkowe newsy, których tutaj nie publikuje https://www.facebook.com/zdrowiebeztajemnic
Obserwuj mnie na instagramie www.instagram.com/premyslaw84
Głosuj i wybieraj kolejne tematy – prawa strona bloga – zakładka „Ankieta”
Literatura
⇧1, ⇧110, ⇧111 | ziolazodleglychkrain.blogspot.com/2017/04/phyllanthus-niruri-lisciokwiat-niruri.html |
---|---|
⇧2 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/16252911 |
⇧3 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/28764202 |
⇧4 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/28718838 |
⇧5 | monitorujcukrzyce.pl/inhibitory-alfa-glukozydazy-akarboza- |
⇧6 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25800644 |
⇧7, ⇧100, ⇧101, ⇧102, ⇧103, ⇧104, ⇧105, ⇧107 | sci-hub.la/10.1002/ptr.5825 |
⇧8 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/28511679 |
⇧9 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/27220075 |
⇧10 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/28483637 |
⇧11 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/28479727 |
⇧12 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/28159595 |
⇧13 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20020986 |
⇧14 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23105663 |
⇧15 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/17133737 |
⇧16 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/28391709 |
⇧17 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/27318080 |
⇧18 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/26693408 |
⇧19 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/17913477 |
⇧20 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/4087921 |
⇧21 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20510348 |
⇧22 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/17904597 |
⇧23 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/17882995 |
⇧24 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/17268086 |
⇧25 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/16953466 |
⇧26 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/16890682 |
⇧27 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25260580 |
⇧28 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25009077 |
⇧29 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22131154 |
⇧30 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/7561442 |
⇧31 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/3467354 |
⇧32 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24991228 |
⇧33 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24868872 |
⇧34 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24672644 |
⇧35 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/14992325 |
⇧36 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24461523 |
⇧37 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23829630 |
⇧38 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23570525 |
⇧39 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23410205 |
⇧40 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23333746 |
⇧41 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22919249 |
⇧42 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22619617 |
⇧43 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22529650 |
⇧44 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22290450 |
⇧45, ⇧52 | sci-hub.tv/10.1021/np0497245 |
⇧46 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/15507366 |
⇧47 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/11235553 |
⇧48 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/10624878 |
⇧49 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22231455 |
⇧50 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22034238 |
⇧51 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/19521844 |
⇧53 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/12169400 |
⇧54 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/2514047 |
⇧55 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/28928090 |
⇧56 | biotechnologia.pl/kosmetologia/biustomania,2148 |
⇧57 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/28911625 |
⇧58 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/28344029 |
⇧59 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24648109 |
⇧60 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24586486 |
⇧61 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23690850 |
⇧62 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20112179 |
⇧63 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23239439 |
⇧64 | ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC5061927/ |
⇧65 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22649471 |
⇧66 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22645080 |
⇧67 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22319255 |
⇧68 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22290470 |
⇧69 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21986363 |
⇧70 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21941945 |
⇧71 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21609315 |
⇧72 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21323477 |
⇧73 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21176271 |
⇧74 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22432563 |
⇧75 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20380522 |
⇧76 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/15383230 |
⇧77 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/19397979 |
⇧78 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/18541126 |
⇧79 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/16896689 |
⇧80 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/12599017 |
⇧81 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/12010223 |
⇧82 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/10095174 |
⇧83 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/15221244 |
⇧84 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/16394535 |
⇧85 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/14515028 |
⇧86 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/1283310 |
⇧87 | ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC60997/ |
⇧88 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/8786163 |
⇧89 | (Hufford et al 1988; Au et al 2004) |
⇧90 | (Beutler et al 1985) (Mensah et al 1990; Weenen et al 1990) |
⇧91 | (Subeki et al 2005) |
⇧92 | (Latte & Kolodziej 2000) |
⇧93 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20095802 |
⇧94 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20838625 |
⇧95 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24782645 |
⇧96 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20843268 |
⇧97 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21455418 |
⇧98 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21698198 |
⇧99 | (Taylor, 2003) |
⇧106 | (Martin et al., 1998; Hegarty et al., 2000; Matsuda et al., 2006; Hirpara et al., 2009; Martinez et al., 2009; Fonseca-Silva et al., 2011; Khachatoorian et al., 2012) |
⇧108 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25996262 |
⇧109 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25864680 |
Meningokoki (do których należy Neisseria meningitidis, dwoinka zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych) jest to gram negatywna bakteria, wywołującą zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych i posocznicę / sepse (tzw.choroba meningokokowa), jak i także zapalenie płuc, zapalenie stawów, zapalenie ucha środkowego, zapalenie nagłośni, zapalenie osierdzia i wsierdzia, zapalenie szpiku kostnego, zapalenie spojówek, zapalenie gardła i inne. 1)karger.com/Article/Abstract/324008 Do zakażenia dochodzi przez bezpośredni kontakt lub drogą kropelkową na odległość do 1 m.
Bezobjawowych jest ok. 10% przypadków. Szczepy izolowane od nosicieli zazwyczaj nie są patogenne. Choroba występuje tylko u 1 na 1000–5000 osób, u których doszło do kolonizacji nosogardła.
Czynnikami sprzyjającymi zachorowaniu są przeważnie choroby autoimmunologiczne (dominacja limfocytów th2) czy też leczenie immunosupresyjne zatem ogólno pojęte osłabienie układu odpornościowego(niskie limfocyty th1). Dodatkowy czynnik ryzyka stanowi poprzedzająca infekcja dróg oddechowych, czynne i bierne palenie papierosów czy też infekcja wirusem HIV. Zapadalność na inwazyjną chorobę meningokokową w Europie waha się od 0,1/100 000 mieszkańców (Rumunia) do 9,3/100 000 (Irlandia) . W ostatnich latach zapadalność na tą chorobę meningokokową w Polsce wynosiła w Polsce mniej niż 10 osób/100 000 mieszkańców(także straszenie meningokokami (i szczepionkami) w Polsce jest totalnie bezzasadne – więcej osób potknie się o nierówne płyty chodnikowe i umrze niż zaliczy zgon spowodowany meningokokami). 2)Skoczyńska A., Kadłubowski M., Hryniewicz W.: Inwazyjna choroba meningokokowa i inne bakteryjne zakażenia ośrodkowego układu nerwowego – zasady postępowania, ?-medica Press, Bielsko–Biała 2004.
Bakteria ta w zakażonym organizmie znajduje się częściowo wewnątrz, częściowo zewnątrz białych krwinek . Meningokok ma również zdolność do szybkiej zmiany swoich antygenów powierzchniowych, dzięki czemu przełamuje mechanizmy obronne żywiciela i dzięki temu szybciej rozwija się infekcja. Bakteria ta wytwarza otoczkę, za pomocą której możliwe jest przeżywanie patogenu we wrogim środowisku- wewnątrz naczyń krwionośnych gospodarza.
Neisserią meningitidis może zarazić się każdy bez względu na wiek jednak najbardziej narażone na zakażenia są dzieci oraz młodzież. Meningokoki żyją w wydzielinie jamy nosowo-gardłowej, a także w jamie ustnej człowieka.Diagnoza schorzeń wywołanych przez meningokoki niestety jest bardzo trudna. A to za sprawą tego, że pierwsze objawy zakażenia nie różnią się zwykle od objawów towarzyszących przeziębieniu lub grypie. Choroba meningokokowa rozwija się szybko i ma bardzo ciężki przebieg.
Najczęstszym objawem sepsy meningokokowej jest pojawiające się na samym początku zakażenia dreszcze, które to wywoływane są wydzielaniem toksyn przez drobnoustroje do krwi. Rozwojowi choroby towarzyszy zwykle wysoka gorączka i to taka nie regularna typu 37-40 i nagły spadek lub długo utrzymująca się różnica temperatur ale nie spadająca poniżej 37stopni. To samo jest z ciśnieniem tętniczym – występuje spadek i nagłe przyspieszenie do 120-140/min. Niedociśnienie i rozwijający się zespół wykrzepiania wewnątrznaczyniowego – tzw. DIC (disseminated intravascular coagulation), powodują sinicę części obwodowych (tj. kończyny, nos, uszy). W zespole DIC endotoksyna wytwarzana przez N.meningitidis, powoduje aktywację układu krzepnięcia. Zazwyczaj wśród objawów pojawia się również bladość skóry z żółtym odcieniem, a także wylewy oraz wybroczyny skórne. Wybroczyny skórne, a szczególnie plamica wskazują na obecność Neisseria meningitidis.
Ze strony układu pokarmowego często obserwowanymi dolegliwościami są pojawiające się nudności, wymioty a także biegunka. Miejscowe zmiany spowodowane wniknięciem zarazków, polegają na powstawaniu ognisk martwicy- często krwotocznej oraz na tworzeniu się charakterystycznych ropni. Zmiany te mogą dotyczyć wszystkich tkanek, dając w zależności od umiejscowienia różne objawy kliniczne( zapalenie płuc, mięśnia sercowego, ropnie nerek itp.)
W badaniach laboratoryjnych u chorych z posocznicą stwierdza się m.in. niedokrwistość, małopłytkowość, trzycyfrowy OB, podwyższenie stężenia mocznika, kreatyniny. W niektórych przypadkach diagnozowany jest także odczyn białaczkowy. To tyle z czystej,ogólnej teorii.3) laboratoria.net/artykul/11848.html
4)Brzozowski R,2001. Vademecum lekarza praktyka. Wydanie I. Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL: 163-169.5)Gumułka WS, Rewerski W,1992.Encyklopedia zdrowia, tom I. Wydanie I. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN: 1043-1044.6)Herold G,2008. Medycyna wewnętrzna, repetytorium dla studentów medycyny i lekarzy, tom II. Wydanie V. Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL: 1143-1146.7)Irving W, Boswell T, Ala’Aldeen D,2008. Mikrobiologia medyczna. Krótkie wykłady. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN: 173-174; 316-322; 379-383.8)Kassura B,1974.Choroby zakaźne i inwazyjne. Podręcznik dla studentów medycyny. Wydanie I. Warszawa: Państwowy Zakład Wydawnictw lekarskich: 94-95; 124-127.9)Płusa T, Targowski T, 2008. Postepowanie u chorych na sepsę. Pol. Merk. Lek., 2008, XXIV, Supl. 2, 3310)Gierek D, Kuczera M, Dąbek J, Piłat D, Kurtok-Nowak A, 2011. Analiza leczenia chorych z ciężką sepsą w Oddziale Anestezjologii i Intensywnej Terapii Górnośląskiego Centrum Medycznego. Anestezjologia Intensywna Terapia, 2011,XLIII,1; 22-2811)Motak A,1967. Choroby zakaźne. Wydanie V. Warszawa: Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich: 140-14512)baxter.com.pl/conditions/infectious_diseases/sub/meningitis2.html13)eioba.pl/a/1k8j/sepsa-co-warto-wiedziec14)meningokoki.info.pl15)
sepsa.pl16)Centers for Disease Control and Prevention: Meningococcal disease, [w:] Epidemiology and Prevention of Vaccine-Preventable Diseases, red.: Atkinson W., Hamborsky J., McIntyre L., Wolfe S., Public Health Foundation, Washington DC 2007, 271–82.
Rzeżączka jest jedną z najbardziej znanych chorób wenerycznych. Nieleczona ,może doprowadzić do trwałych, groźnych dla zdrowia, powikłań. Jest chorobą zakaźną układu moczowo-rozrdoczego. Wywołuje ją bakteria dwoinki – Neisseria gonorrhoae, znana potocznie jako gonokok. Do zarażenia gonokokiem Neisseria gonorrhoae dochodzi w wyniku kontaktów seksualnych(wszystkich – nie tylko tych klasycznych 😉 ). Co nie ciekawe, gonokok może się dostać do organizmu także w wyniku zakażenia pośredniego (np. przez używanie ręcznika zarażonej osoby, siadanie na muszli klozetowej, na której bytują bakterie itp.).
U mężczyzn pierwsze objawy rzeżączki mogą pojawić się nawet do dwóch tygodni po zarażeniu gonokokiem. Najbardziej charakterystycznymi symptomami choroby jest ból cewki moczowej, nasilający się przy próbie oddania moczu oraz ropna wydzielina z cewki moczowej. Sporadycznie może pojawiać się również obrzęk w okolicach jąder oraz zapalenie żołędzia.U kobiet objawy mogą pojawić się w ciągu ok. tygodnia-dwóch od zarażenia gonokokiem. Do najczęstszych należy ból i pieczenie przy oddawaniu moczu, ropne upławy z pochwy czy bóle w podbrzuszu.
Badanie laboratoryjne wydzieliny z cewki moczowej u mężczyzn, a w przypadku kobiet – z wydzieliny pochwowej. Wydzielinę bada się pod kątem występowania DNA gonokoka rzeżączki.
Rzeżączka jest bardzo niebezpieczną chorobą, która nieleczona bądź źle leczona może doprowadzić do wielu, groźnych dla ludzkiego zdrowia i życia, powikłań. Te najpoważniejsze to:
Post wydał Ci się wartościowy?a może po prostu mnie lubisz ;)?podziel się nim na Facebooku i go udostępnij!
Polub tego bloga na FB, gdzie znajdziesz też dodatkowe newsy, których tutaj nie publikuje https://www.facebook.com/zdrowiebeztajemnic
Obserwuj mnie na instagramie www.instagram.com/premyslaw84
Głosuj i wybieraj kolejne tematy – prawa strona bloga – zakładka „Ankieta”
Literatura
⇧1 | karger.com/Article/Abstract/324008 |
---|---|
⇧2 | Skoczyńska A., Kadłubowski M., Hryniewicz W.: Inwazyjna choroba meningokokowa i inne bakteryjne zakażenia ośrodkowego układu nerwowego – zasady postępowania, ?-medica Press, Bielsko–Biała 2004. |
⇧3 | laboratoria.net/artykul/11848.html |
⇧4 | Brzozowski R,2001. Vademecum lekarza praktyka. Wydanie I. Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL: 163-169. |
⇧5 | Gumułka WS, Rewerski W,1992.Encyklopedia zdrowia, tom I. Wydanie I. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN: 1043-1044. |
⇧6 | Herold G,2008. Medycyna wewnętrzna, repetytorium dla studentów medycyny i lekarzy, tom II. Wydanie V. Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL: 1143-1146. |
⇧7 | Irving W, Boswell T, Ala’Aldeen D,2008. Mikrobiologia medyczna. Krótkie wykłady. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN: 173-174; 316-322; 379-383. |
⇧8 | Kassura B,1974.Choroby zakaźne i inwazyjne. Podręcznik dla studentów medycyny. Wydanie I. Warszawa: Państwowy Zakład Wydawnictw lekarskich: 94-95; 124-127. |
⇧9 | Płusa T, Targowski T, 2008. Postepowanie u chorych na sepsę. Pol. Merk. Lek., 2008, XXIV, Supl. 2, 33 |
⇧10 | Gierek D, Kuczera M, Dąbek J, Piłat D, Kurtok-Nowak A, 2011. Analiza leczenia chorych z ciężką sepsą w Oddziale Anestezjologii i Intensywnej Terapii Górnośląskiego Centrum Medycznego. Anestezjologia Intensywna Terapia, 2011,XLIII,1; 22-28 |
⇧11 | Motak A,1967. Choroby zakaźne. Wydanie V. Warszawa: Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich: 140-145 |
⇧12 | baxter.com.pl/conditions/infectious_diseases/sub/meningitis2.html |
⇧13 | eioba.pl/a/1k8j/sepsa-co-warto-wiedziec |
⇧14 | meningokoki.info.pl |
⇧15 | sepsa.pl |
⇧16 | Centers for Disease Control and Prevention: Meningococcal disease, [w:] Epidemiology and Prevention of Vaccine-Preventable Diseases, red.: Atkinson W., Hamborsky J., McIntyre L., Wolfe S., Public Health Foundation, Washington DC 2007, 271–82. |
⇧17 | choroby-weneryczne.com/ch/rzezaczka.php |
⇧18 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25694633 |
⇧19, ⇧20 | ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3910782/ |
⇧21 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/6826712 |
⇧22 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/3126143 |
⇧23 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/16419089 |
⇧24 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22844448 |
⇧25, ⇧28 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23240160 |
⇧26 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20107432 |
⇧27 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25605868 |
⇧29 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20298772 |
⇧30 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/12480115 |
⇧31 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21663482 |
⇧32 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/16410969 |
⇧33 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/19429310 |
⇧34 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21301385 |
⇧35 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/26652855 |
⇧36, ⇧37 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21086548 |
⇧38 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21329492 |
⇧39 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/15103667 |
⇧40 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/18565739 |
⇧41 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/15668617 |
⇧42 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22138345 |
⇧43 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23506248 |
⇧44 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/16041728 |
⇧45 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/17766070 |
⇧46 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25834492 |
⇧47 | en.wikipedia.org/wiki/Pinocembrin |
⇧48 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20921932 |
⇧49 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20561928 |
⇧50, ⇧57 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25427632 |
⇧51 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/27031452 |
⇧52 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/404273 |
⇧53 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20385752 |
⇧54 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/11297015 |
⇧55 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/12438404 |
⇧56 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/12076813 |
⇧58 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/7963715 |
⇧59 | ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC421119 |
⇧60 | pl.wikipedia.org/wiki/Kwasy_tłuszczowe |
⇧61 | ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/26758445 |